Τι μου χρειάζονται οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν την απόχρωση των λανθάνοντων σκέψεων μου, που δεν μπορούν να ψηλαφίσουν το κόσμο το βράδυ, που δεν μπορούν να δουν το μεγαλείο της θλίψης..
Η θλίψη οδηγεί στην πραγματική αλήθεια. Μόνο μέσα στη θλίψη μπορείς να παρατηρήσεις την ανεπάρκεια των ιδεών, την κενότητα των εννοιών, το σκοτάδι της καθημερινής ανατολής του ήλιου. Χρειάζεται θλίψη για να προχωρήσεις από τα απλά επίπεδα σκέψης στα βαθύτερα, από την επιφάνεια στην ουσία. Σκεφτόμαστε σε μια εγγενή κατάσταση θλίψης.
Τώρα καταλαβαίνω πως κάθε μεγάλη μορφή στροβιλιζόταν στα βάθη της ψυχής του, με μια πηγαία ανεξήγητη θλίψη. Και όλα αυτά γιατί δημιουργούμε συχνότερα μέσα από την θλίψη παρά μέσα από την χαρά.
2 σχόλια:
Είναι η θλίψη που οδηγεί στην αυτοκριτική και στη κριτική του κόσμου. Είναι και αυτή η διάθεση για δημιουργία (ίσως μοναχική) μα δεν παύει να είναι δημιουργική. Ισως για αυτό η θλίψη να οδηγεί στην πραγματική αλήθεια. Αρκεί μόνο να μη ξεφύγει από τα όρια της θλίψης και να μη μετατραπεί σε εμμονή. Τότε σκουραίνουν τα πράγματα....
Η παρατήρηση σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο..
Εξάλλου κάθε εμμονή και κόλλημα μόνο κακό κάνει!
Δημοσίευση σχολίου