Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Τα όρια της σκέψης σου τελειώνουν μαζί με τα όρια της γλώσσας σου.

Εν αρχή ην ο λόγος, αφού από τον λόγο ξεκινάει ο κόσμος να πλάθεται, αφού με τον λόγο οι άνθρωποι επικοινωνούν πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με τους συνανθρώπους τους.
Περιγράφοντας τα συναισθήματα σου, τις ανησυχίες σου, τις ιδέες σου είναι ο μόνος τρόπος να τα συλλάβεις και να τα αισθανθείς... Με τον λόγο μπορείς να μετουσιώσεις τα ένστικτα σου, γιατί με τον λόγο μπορείς να τα κατανοήσεις.
Κάποτε μια φίλη από την Τουρκία μου είπε ότι στην γλώσσα της δεν υπάρχει η λέξη, πρόκληση και ότι για να αντιληφθεί την συγκεκριμένη λέξη όφειλε να την εξηγήσει στον εαυτό της, ως μια λέξη που εκφράζει μια κατάσταση ευχάριστης δυσκολίας.
Πόσο πιο δύσκολη, σκέφτηκα, θα ήταν η επικοινωνία με τον εαυτό μας και μεταξύ μας αμα δεν υπήρχαν οι κατάλληλες λέξεις; Πόσο διαφορετικά θα ήταν όταν θα έπρεπε να λέμε την πρόκληση, "ευχαριστη δυσκολία" και τον κίνδυνο να τον περιγράφαμε ως "την πιθανότητα να συμβεί κάτι κακό».
Τις προάλλες διάβαζα ότι υπάρχουν φυλές στην Ινδονησία που δεν γνωρίζουν την λέξη έρωτας γιατί δεν υπάρχει ως λέξη στην γλώσσα που χρησιμοποιούν. Και αμα δεν σου έμαθαν μια δύσκολη έννοια όπως τον έρωτα, τουλάχιστον λεκτικά, πως μπορεί κάποιος να αντιληφθεί αυτό το συναίσθημα, η ουσία του οποίου απασχολεί εδώ και αιώνες τον άνθρωπο.
Γι’αυτό κυρίως το λόγο είμαστε τυχεροί σαν Έλληνες αφού η γλώσσα που χρησιμοποιούμε έχει ένα ωκεανό από λέξεις και έννοιες που μπορούν να αναπαραστήσουν το σύμπαν.

Γιατί πως μπορεί ένας ολόκληρος λαός να αντιληφθεί την έννοια μιας λέξης που δεν υπάρχει στην γλώσσα του. Πως μπορεί να περιγράψει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα αμα δεν έχει τις κατάλληλες λέξεις;
Η γλώσσα είναι το μέσο και οι λέξεις τα εργαλεία για να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας. 'Ισως τελικά ο πολιτισμός έχει να κάνει με την γλώσσα. Γιατί η γλώσσα αυξάνει τις ηδονές μας και οι λέξεις μας μεταφέρουν έννοιες και μας προβάλουν παραστάσεις..


Σημείωση: Η φωτογαφία είναι του Στέλιου Καλλινικου http://www.stelioskallinikou.blogspot.com/

5 σχόλια:

Nifada είπε...

Ίσως όμως και η δικιά μας γλώσσα να είναι πολύ φτωχή μπροστά στον τεράστιο όγκο, την ποικιλία και τους συνδυασμούς συναισθημάτων που μπορεί κανείς να βιώσει. Πόσες φορές άλλωστε ένιωσες ανίκανος να περιγράψεις τα δικά σου αισθήματα με λέξεις;
;)

Andreas D είπε...

:) Εδώ είναι και η μαγεία, η δύναμη της λογοτεχνίας.. Κάτι που δεν έχεις λόγια για να το περιγράψεις, μέσα από την λογοτεχνία αποκτά μορφή, με μια παρομοίωση γίνεται παράσταση και με μια περίτεχνη περιγραφή μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό..

xristin είπε...

Η ανάγκη έκφρασης αποτελεί τη βάση επικοινωνίας ανθρώπου με τον άνθρωπο.
Η Ελληνική γλώσσα έχει την καταπληκτική ικανότητα να δίνει λύση στην προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει φαινόμενα και να συλλάβει νοήματα.
Έρχεται δηλαδή αρωγός δίνοντας απάντηση για κάθε ζητούμενο.
Η φοβερή σχέση μεταξύ της λέξης και του αντικειμένου(του πράγματος) την καθιστά μοναδική.
Ας κάνουμε μια σύγκριση ανάμεσα στην Λατινική που θεωρείται και αυτή γλώσσα των λογίων και την Ελληνική.
Η ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα ξεπεράσουν τα 90 εκατομμύρια ενώ η λέξεις της λατινηκής φτάνουν στα 9.000.000 λέξεις.
Υπάρχει διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον για την Ελληνική γλώσσα καθότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές προηγμένης τεχνολογίας, οι οποίοι δεν θα λειτουργούν με πληκτρολόγηση αλλά θα είναι «ακουσματικοί», δηλαδή θα λαμβάνουν λεκτικές και όχι γραπτές εντολές, θα είναι συμβατοί μόνον με την Ελληνική γλώσσα, διότι μόνον αυτή είναι Μαθηματική και ταυτόχρονα Νοηματική. Όλες οι άλλες γλώσσες χαρακτηρίσθηκαν ως «σημειολογικές».
Αυτά και εύχομαι καλή συνέχεια.

Andreas D είπε...

Πολύ ενδιαφέρον οι πληροφοιές για την ελληνική γλώσσα.
Ευχαριστώ!

κω-πανος είπε...

Με τις λέξεις γράφεται ιστορία!προχωρά η ανθρωπότητα,ξεκινώντας.. απο τα σχήματα στις σπηλίες των πρωτόγονων.Συμφωνώ απόλυτα.Είναι αλήθεια όμως πως,προχωρά όσο της επιτρέπεται απο τη συνεργασία γλώσσας-εγκεφάλου.Που παραμένει προβληματική ακόμα και για τον Έλληνα των 90εκ λέξεων.Σκεφθείτε για παράδειγμα σε πόσα πράγματα κολλάμε τη λέξη "αγαπώ".Απο τη γυναίκα μας μέχρι το αμάξι μας η΄ το..αγαπημένο μας βιβλίο.Πόσες σκέψεις χάνονται απο την ανικανότητα της γλώσσας...