Φυσικά αυτή η άισθηση ελευθερίας μέσα της ελόχευε κάτι επικύνδινο, γιατί η αισθηση αυτη αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι το σώμα παρέμενε το ίδιο όσο και αν μεγάλωνε, οσο και αν γερνούσε και άσπριζε, το σώμα κουβαλούσε το ίδιο βάρος (πάνω-κάτω). Ο οργανισμός ήταν ο ίδιος που είχα πάντα, μπορεί κατα καιρούς να τον ενδυνάμωνα και άλλοτε πάλι να αδυνάτιζε, να αρρωστουσε ή να ηταν απόλυτα υγειης, αλλά πάντα ήταν ο ίδιος οργανισμός, με τα ίδια όργανα, τις ίδιες ευαισθησίες, τις ίδιες.φοβίες, πάθη και ανασφάλειες.
Όλα αυτά αποτελόυσαν ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν μπορούσε να αλλαξει όσο και αν εβρισκα γοητευτική την οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό ήταν ένα κομμάτι που είχε πιο έντονη μνήμη από την νοητική μου μνήμη, γιατί πολύ απλά το σώμα έχει την δική του μνήμη. Τα κύτταρα μας κουβαλούν πολλά που εμείς ίσως να ξεχάσαμε ή δεν δώσαμε την απαραίτητη σημασία, τα κύτταρα μας έχουν και αυτά μνήμη.
"Για τα κύτταρα μου, είμαι ο Θεός. Αλλά κι αυτά αναρωτιούνται αν υπάρχω ή όχι."Dr Ananda Balayogi Bhavanani
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου