Πάντα έβρισκα αστείους τους μονολόγους, είτε αυτοί μιλούσαν για την ειρήνη είτε για τον θάνατο, για την υγεία, για την θλίψη ή τον πόλεμο....
Όποιο θέμα και αν πραγματεύεται ένας μονόλογος είναι αστείος, για σκεφτείτε το λίγο: ενα ον, ένα ανθρώπινο ον μιλάει μόνο του, χρησιμοποιεί την γλώσσα που ανακαλύφθηκε κατεξοχήν για να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, χρησιμοποιεί λοιπόν αυτό το σπουδαίο εργαλείο για να μιλήσει στον εαυτό του.
Τώρα θα μου πείτε μιλάει κάποιος με τον εαυτό του γιατί έτσι προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον ίδιο και να γνωρήσει καλύτερα τον εαυτό. Διερωτώμαι όμως, αν μπορούμε να υπάρξουμε καθολου μόνοι μας, αν μπορουμε να επικοινωνησουμε πραγματικά με τον εαυτό μας χωρίς τους γύρω μας.
Η απόλυτη εικόνα της ματαιότητας, να προσπαθείς να εξηγήσει αυτά που νοιώθεις, να κάνεις κατανοητά αυτά που νοιώθεις μιλώντας τα μόνο με τον εαυτό σου και όχι με τους άλλους.
Σκεψου οτι εισαι τυχερος και χαρισματικος για αλλαγη, μην ξανα-σκεφτεις οτι αδικεισαι ή οτι είσαι θύμα. Δοκιμασε αυτη την καινουργια σκεψη να δουμε τι θα γινει...
Και αλήθεια τι μπορεί να συμβεί;
Ναι ίσως να παει κατι στραβά, ίσως τα πραγματα να εξελιχθούν πολυ διαφορετικα από οτι τα φαντάστηκες, ισως να σε προδώσουν και να σε πληγώσουν... και ναι τότε θα πέσεις στα πατώματα κ θα γίνεις ράκος αλλά θα σηκωθείς πάλι, θα γίνεις καλά και υα προχωρήσεις.
Και εκεί που εγώ άρχισα να λέω σε δύο φίλους πως νοιώθω, πως αντιλλαμβάνομαι τον εαυτό μου αδύνατο γι'αυτό που συμβαίνει, ότι τελικά ίσως να είμαι εγωιστής και κτητικός. Εκεί που έριχνα στον εαυτό μου και στην ιδιοσυγκρασία μου όλο το φταίξιμο. Εκεί που ξεκίνησα την υπερ-αναλυση ότι ίσωα να είμαι υπερβολικά συναισθηματικός και επηρεάζομαι εύκολα και γι'αυτό τον λόγο πρέπει να αλλάξω.
Με διακόπτει μια φίλη και μου λέει, μην κρίνεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει. Απλά δέξου αυτό που συμβαίνει. It is what it is!
Από μικρός μου άρεσε η ιδέα ότι αλλάζω συνεχώς, μεγαλώνω, εξελίσομαι, αλλάζω γνώμη, μορφή, περιβάλλον, αλλά και ανθρώπους του περιβάλλοντος μου. Αυτή η ιδέα μου παρείχε μια πολύ όμορφη αίσθηση ελευθερίας.
Φυσικά αυτή η άισθηση ελευθερίας μέσα της ελόχευε κάτι επικύνδινο, γιατί η αισθηση αυτη αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι το σώμα παρέμενε το ίδιο όσο και αν μεγάλωνε, οσο και αν γερνούσε και άσπριζε, το σώμα κουβαλούσε το ίδιο βάρος (πάνω-κάτω). Ο οργανισμός ήταν ο ίδιος που είχα πάντα, μπορεί κατα καιρούς να τον ενδυνάμωνα και άλλοτε πάλι να αδυνάτιζε, να αρρωστουσε ή να ηταν απόλυτα υγειης, αλλά πάντα ήταν ο ίδιος οργανισμός, με τα ίδια όργανα, τις ίδιες ευαισθησίες, τις ίδιες.φοβίες, πάθη και ανασφάλειες.
Όλα αυτά αποτελόυσαν ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν μπορούσε να αλλαξει όσο και αν εβρισκα γοητευτική την οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό ήταν ένα κομμάτι που είχε πιο έντονη μνήμη από την νοητική μου μνήμη, γιατί πολύ απλά το σώμα έχει την δική του μνήμη. Τα κύτταρα μας κουβαλούν πολλά που εμείς ίσως να ξεχάσαμε ή δεν δώσαμε την απαραίτητη σημασία, τα κύτταρα μας έχουν και αυτά μνήμη.
"Για τα κύτταρα μου, είμαι ο Θεός. Αλλά κι αυτά αναρωτιούνται αν υπάρχω ή όχι."
