Jousting: a martial game

The primary aim is to strike the opponent with the lance while riding towards him at high speed, if possible breaking the lance on the opponent's shield or armour, or unhorsing him.

Is the Demon here?

Μπήκα τρέχοντας μέσα στην τάξη καταϊδρωμένος, ξαφνιάστηκα που είδα ένα άλλο νεαρό καθηγητή στη θέση της, ήξερα ότι την τρίτη περίοδο κάθε Παρασκευή είχα Γαλλικά με την Κυρία Αμελί.

Η Κυρία "Α στερητικό + μέλι" όπως έλεγε ο φίλος μου ο Γιάννης, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει την την σκληρή σχεδόν κακή συμπεριφορά της απέναντι μας. H Κυρία χωρίς μέλι.
Ο Αναπληρωτής καθηγητής μου είπε αυστηρά να καθίσω και αφού έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας αυστηρά όλη την τάξη, μέχρι να κάνουμε ησυχία, είπε: "Η  καθηγήτρια των Γαλλικών, η κυρία Αμελί είχε ένα σοβαρό ατύχημα, δεν θα έρθει σήμερα σχολείο και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να ξανάρθει πρίν το τέλος του χρόνου.."

Όλοι μέσα στην τάξη φαίνονταν λυπημένοι αλλά ήμουν σίγουρος ότι όλοι τους κατα βάθος χαίρονταν που έλειπε η Κυρία Αμέλωτη. Και προπαντός εγώ που δεν είχα κάνει τα μαθήματα που έπρεπε να έκανα στο σπίτι.

Το διάλειμμα μάθαμε από τους τελειόφοιτους ότι η Κυρία Αμελί είχε ένα αυτοκινητικό με ένα μοτοσικλετιστή. Το αμάξι της συγκρούστηκε κατα μέτωπο με το μηχανάκι και ο μοτοσικλετιστής καρφώθηκε στο μπροστινό της τζάμι, ακριβώς εκεί που καθόταν η Αμελί.
Το κράνος του μοτοσικλετιστή χτύπησε την Αμελί στο πρόσωπο. Η σύγκρουση ήταν τόσο μεγάλη που το κρανίο του μοτοσικλετιστή έλιωσε το πρόσωπο της και έσπασε το κράνος της. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος.

Έλα, έλα, πάμε λίγο πιο πάνω, ναι ακόμα λίγο, πιο πάνω, ναι μαζί, τι νόμισες μόνος μου θα πάω. Μαζί θέλω να πάμε.. όλοι μαζί, εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί.

An illicit confession

Κλειώ:  Έχεις κάνει ποτέ ναρκωτικά;

Ανδρόνικος: Όχι, εσύ;
Κλειώ: Ναι.
Ανδρόνικος: Πως είναι;
Κλειώ: Είναι λες και οδηγάς ποδήλατο χωρίς πετάλι...
Ανδρόνικος: Δηλαδή;
Κλειώ: Θυμάμαι την πρώτη φορά που δοκίμασα, ένοιωσα πολύ περίεργα.. Ήταν όπως ένα άσχημο όνειρο..καθόμουνα σε ένα παγκάκι και ένοιωθα ότι καθόμουνα σε τρενάκι του Λούνα-παρκ.. Ξέρεις, από αυτά που κάνουν διάφορες επικίνδυνες μανούβρες και σου τρελαίνουν τα σωθικά. Δεν μπορούσα να ισορροπήσω, κρατιόμουνα σφικτά από το παγκάκι να μην πέσω και κουνιόμουνα λες και ήμουνα στο πιο επικινδυνο τρενάκι που υπάρχει. Και εκεί που δεν άντεχα άλλο να κρατιέμαι από το τρενάκι και ήμουνα έτοιμη να το αφήσω και να πέσω στο κενό.  Το τρενάκι σταμάτησε πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα.. Με το που σταμάτησε έκανα εμετό κάτω από την εξέδρα... και είδα ότι εκεί βρίσκονταν όλοι τους...
Ανδρόνικος: Όλοι τους; Ποιοι δηλαδή;
Κλειώ: Απ’την εξέδρα μπορούσα να δω όλους όσους γνώρισα ποτέ στην ζωή μου μέχρι τότε.. Εκεί ήταν η μάνα μου, ο πατέρας μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου, οι πελάτες του μπαρ, το αφεντικό μου ακόμα και ένας δάσκαλος–ιερέας που μου έκανε μάθημα στο δημοτικό... Ήταν όλοι κάτω από την εξέδρα που είδα και μίλησα έστω για μια φορά στην ζωή μου.. Και όλοι αυτοί με έβλεπαν κατάματα και μου μιλούσαν όλοι μαζί ταυτόχρονα.. Και δεν μπορούσα να ακούσω κανένα.. άκουγα μόνο ένα βουητό που μου τρυπούσε τα αυτιά, ένα βουητό που μπορούσε να σε τρελάνει.
Τον μόνο που ένοιωθα ότι μπορούσα να ακούσω από το πλήθος ήταν μια Θεία μου, αδερφή της μάνας μου που είχε πεθάνει από καρκίνο. Η Θεία με πλησίασε περισσότερο από όλους τους άλλους και κάτι προσπαθούσε να μου πει πιο δυνατά από τους υπόλοιπους. (Σταματάει να μιλάει και βλέπει το κενό)
Ανδρόνικος: Τι σου είπε η Θεία;
Κλειώ: Δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι ήταν κάτι που δεν ήθελα να ξεχασώ.

Death comes from birth,
birth comes from deeds,
deeds come from attachment,
attachment comes from desire,
desire comes from perception,
perception comes from sensation,
sensation comes from the six sense organs,
the six sense organs come from individuality,
individuality comes from consciousness.

Jack Kerouac


 

The nature of consciousness

Let's suppose you were able, every night, to dream any dream you wanted to dream, and that you could for example have the power to dream in one night 75 years worth of time.
Or any length of time you wanted to have.
And you would, naturally, as you began on this adventure of dreams, fulfill all your wishes. You would have every kind of pleasure you could conceive. And after several nights of 75 years of total pleasure each, you would say 'Well, that was pretty great.

But now let's have a surprise. Let's have a dream which isn't under control, where something is going to happen to me that I don't know what it's going to be.'

And you would dig that, and come out of it and say 'That was a close shave, now wasn't it?'
Then you would get more and more adventurous, and you would make further and further gambles as to what you would dream, and finally you would dream where you are now.
You would dream the dream of the life that you are actually living today.

Alan Watts

 

A human being is like a television set with million of channels...
We can not let just one channel dominate us.
We have the seed of everything in us and we have to recover our own sovereignty

Not the same but yet not another

"How is it possible  a being with such sensitive jewels as the eyes, such enchanted musical instruments as the ears and such fabulous arabesque of nerves as the brain, can experience itself anything else than a God"

Alan Watts

Tade efi Zaratoustra

"Όχι δεν έχω κάτι να πω"  είπε στον Ιερέα που πήγε να τον εξομολογήσει καθώς βρισκόταν στο νεκροκρέβατο του.
Ο Ιερέας επίμονος όπως το Αφεντικό που υπηρετεί συνέχισε τον προβοκατορικό του ρόλο: "Καλά Κύριε  Ζαρατούστρα δεν μετανοείς για τίποτα; Είσαι σίγουρος ότι αν ξαναζούσες δεν θα άλλαζες κάτι στον τρόπο που έζησες..;"
Και τότε ο Γέρο- Ζαρατούστρα λίγο πριν ξεψυχήσει είπε ψιθυριστά στον ιερέα:

Tha etrwga perissotero pagwto k ligotera fasolia

The quality of provoking disbelief

Για τους ματαιόδοξους ύπάρχει το χρήμα για να τους κάνει να ξεχνάνε πόσο αναλώσιμοι είναι,
για τους πλούσιους υπάρχει η δόξα για να τους κάνει να ξεχνάνε την ανία τους,
για τους φοβητσιάρηδες υπάρχει ο Θεός για να τους παρηγορεί στις δύσκολες στιγμές
και για τους ελεύθερους υπάρχει ο Έρωτας για να τους κανει να ξεχνάνε την Ελευθερία τους.


 

κάθε ταβάνι ένας καμβάς

Τι και αν δεν είναι απλά ένα ταβάνι..
τι και αν η υγρασία που μαζεύει το ταβάνι είναι η αντανάκλαση των σχέσεων μας.
Είναι τελικά ένας αντικατοπρισμός των πραγμάτων που συμβαίνουν εδω σ’άυτο το δωμάτιο, των πραγμάτων που συμβαίνουν μέσα μας, των αλλαγών στα συναισθήματα μας, στα όνειρα μας, στις φαντασιώσεις μας;

Οι σκέψεις μας οι πόθοι μας, τα λάθη μας, οι απιστίες μας παίρνουν σχήμα σ’αυτό το ταβάνι και ετοιμάζονται να μας πλακώσουν.

"Υπάρχουν μαστοί σαν πορτοκάλια.
Υπάρχουν μαστοί που μοιάζουν με αχλάδια.
Υπάρχουν μαστοί που μοιάζουν με ελπίδες."

Ανδρέας Εμπειρίκος




 

nothing but the truth

Απελπισμένες γυναίκες,
ατέλειωτες συζητήσεις.

Απελπισμένοι άντρες,
γαμάτες τσόντες..

The Bald Prima Donna

MR. MARTIN: Excuse me, madam, but it seems to me, unless I'm mistaken, that I've met you somewhere before.
MRS. MARTIN: I, too, sir. It seems to me that I've met you somewhere before.
MR. MARTIN: Was it, by any chance, at Manchester that I caught a glimpse of you, madam?
MRS. MARTIN: That is very possible. I am originally from the city of Manchester. But I do not have a good memory, sir. I cannot say whether it was there that I caught a glimpse of you or not!
MR. MARTIN: Good God, that's curious! I, too, am originally from the city of Manchester, madam! ! [...]

MR. MARTIN: Dear madam, were you not the lady who asked me to place her suitcase in the luggage rack and who thanked me and gave me permission to smoke?
MRS. MARTIN: But of course, that must have been I, sir. How curious it is, how curious it is, and what a coincidence!
MR. MARTIN: How curious it is, how bizarre, what a coincidence! And well, well, it was perhaps at that moment that we came to know each other, madam?
MRS. MARTIN: How curious it is and what a coincidence! It is indeed possible, my dear sir! However, I do not believe that I recall it.

MR. MARTIN: Nor do I, madam. Since coming to London, I have resided in Bromfield Street, my dear lady.
MRS. MARTIN: How curious that is, how bizarre! I, too, since coming to London, I have resided in Bromfield Street, my dear sir.
MR. MARTIN: How curious that is, well then, well then, perhaps we have seen each other in Bromfield Street, my dear lady.
MRS. MARTIN: How curious that is, how bizarre! It is indeed possible, after all! But I do not recall it, my dear sir.
MR. MARTIN: I reside at No. 19, my dear lady.
MRS. MARTIN: How curious that is. I also reside at No. 19, my dear sir.
MR. MARTIN: Well then, well then, well then, well then, perhaps we have seen each other in that house, dear lady?
MRS. MARTIN: It is indeed possible but I do not recall it, dear sir.
MR. MARTIN: My flat is on the fifth floor, No.8, my dear lady.
MRS. MARTIN: How curious it is, good Lord, how bizarre! And what a coincidence! I too reside on the fifth floor, in flat No.8, dear sir!
MR. MARTIN: How curious it is, how curious it is, how curious it is, and what a coincidence! You know, in my bedroom there is a bed, and it is covered with a green eiderdown. This room, with the bed and the green eiderdown, is at the end of the corridor between the w.c. and the bookcase, dear lady!
MRS. MARTIN: What a coincidence, good Lord, what a coincidence! My bedroom, too, has a bed with a green eiderdown and is at the end of the corridor, between the w.c., dear sir, and the bookcase!

MR. MARTIN: How bizarre, curious, strange! Then, madam, we live in the same room and we sleep in the same bed, dear lady. It is perhaps there that we have met
MRS. MARTIN: How curious it is and what a coincidence! It is indeed possible that we have met there, and perhaps even last night. But I do not recall it, dear sir!
MR. MARTIN: I have a little girl, my little daughter, she lives with me, dear lady. She is two years old, she's blonde, she has a white eye and a red eye, she is very pretty, her name is Alice, dear lady.

MRS. MARTIN: What a bizarre coincidence! I, too, have a little girl. She is two years old, has a white eye and a red eye, she is very pretty, and her name is Alice, too, dear sir!
MR. MARTIN: How curious it is and what a coincidence! And bizarre! Perhaps they are the same, dear lady!
MRS. MARTIN: How curious it is! It is indeed possible, dear sir.
MR. MARTIN: Then, dear lady, I believe that there can be no doubt about it, we have seen each other before and you are my own wife. ..Elizabeth, I have found you again!
MRS. MARTIN: Donald, it's you, darling!

E.Ionesco

 

Just listen to the air

..Και όταν ο Ταξιδιώτης της ιστοριας μας έφτασε έξω από την πύλη της ελευθερίας ήξερε ότι για να περάσει την πύλη έπρεπε πρώτα να παλέψει και να νικήσει την αρκούδα που φύλαγε να περάσουν μόνο οι εκλεκτοί..

Η Αρκούδα είχε ένα πρωτοφανές χάρισμα, διάβαζε το μυαλό κάθε ταξιδιώτη που στεκόταν μπροστά της. Αν ο ταξιδιώτης επέλεγε να πάρει μια πέτρα και να την ρίξει στο κεφάλι της, η αρκούδα ήξερε πότε και πως θα πετούσε την πέτρα. Αν πάλι ο ταξιδιώτης έπαιρνε ένα ξύλο για να της επιτεθεί, η αρκούδα ήξερε πότε και πως θα χρησιμοποιούσε το ξύλο εναντίον της.

Έτσι η αρκούδα εξαιτίας αυτού του χαρίσματος ήταν ανίκητη γιατί απλά μπορούσε να διαβάσει το μυαλό του αντιπάλου της.

Ο Ταξιδιώτης μας όταν κατάλαβε το χάρισμα της αρκούδας σταμάτησε να σκέφτεται.. Έτρεξε κατά πάνω της αυθόρμητα, της επιτέθηκε ενστικτωδώς και την νίκησε.


 

Trying to define yourself is like trying to bite your own teeth.

When a man no longer confuses himself with the definition of himself that others have given him, he is at once universal and unique. He is universal by virtue of the inseparability of his organism from the cosmos. He is unique in that he is just this organism and not any stereotype of role, class, or identity assumed for the convenience of social communication.

 

Karma

Μερικές φορές πρέπει να δημιουργείς την τύχη σου ή να βάζεις τον εαυτό σου σε μια θέση που θα σε βρει εκείνη.

 Alison Moyet

Guayamas flowers

I eat flowers
because you are what you eat
and I want to be beautiful

Into the Wild

"I read somewhere that the sea’s only gifts are harsh blows and, occasionally, the chance to feel strong. Now, I don’t know much about the sea, but I do know that that’s the way it is here.

 And I also know how important it is in life not necessarily to be strong but to feel strong, to measure yourself at least once, to find yourself at least once in the most ancient of human conditions, facing blind, deaf stone alone, with nothing to help you but your own hands and your own head..."

Primo Levi

Tangible: able to be touched or experienced

Από μικρή διάβαζε ιστορίες για δαίμονες και ξωτικά.
Όταν όμως μεγάλωσε λίγο και η ανασφάλεια αρχισε να κατοικεί μέσα της, ρώτησε τους γονείς της:

"Τι θα κάνω αν συναντηθώ με ένα από αυτούς τους δαίμονες και με αρπάξει;"

Αυτοί της απάντησαν χωρίς δεύτερη σκέψη:
"δώστου ένα φιλί και θα σε αφήσει."

Μετά από χρόνια, όταν εγώ την συνάντησα, την ερωτεύτηκα και ήθελα να την κάνω δική μου..
Μου έδωσε ένα φιλί και έφυγε..

Νοιώθεις διαφορετικός;

..και συχνά αυτός που διάλεξε τη μοίρα του καλλιτέχνη, γιατί αισθανόταν διαφορετικός, μαθαίνει πολύ γρήγορα πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός, αλλά ομολογώντας την ομοιότητα του με τους άλλους. Ο καλλιτέχνης σφυρηλατείται μέσα σ'αυτό το συνεχές πηγαινέλα από τον εαυτό του στους άλλους, ανάμεσα στην ομορφιά που δεν μπορεί να αρνηθεί, και την κοινότητα απ'όπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Γι'αυτόν τον λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν ποτέ τίποτε, υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν.

Και αν πρέπει να πάρουν μια θέση σ'αυτό τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να είναι η θέση σε μια κοινωνία όπου, σύμφωνα με το μεγάλο λόγο του Νίτσε, δεν θα βασιλεύει πια ο κριτής αλλα ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.

Αφού το καθήκον του καλλιτέχνη είναι να συνενώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, δεν μπορεί να ευχαριστιέται με το ψέμα και την δουλεία, τα οποία όπου βασιλεύουν, ευνοούν την μοναξιά. Οποιεσδήποτε και αν είναι οι προσωπικές μας δοκιμασίες η ευγένεια του επαγγέλματος θα έχει πάντα τις ρίζες της στις δύο δυσβάσταχτες υποχρεώσεις: την άρνηση να πει ψέματα για κάτι που γνωρίζει και την αντίσταση στην καταπίεση.

Άλμπερτ Καμύ

Energy flows where the attention goes

Χρειάζεται κανείς μεγάλο θάρος για να μην κάνει τίποτα. Για να κάνεις δεν χρειάζεται μεγάλο θάρος, επεδή ο νους είναι εκείνος που κάνει.
Tο εγώ πάντοτε έχει  τη λαχτάρα να κάνει. Αν κάνεις κάτι, το εγώ αισθάνεται τέλεια, γεμάτο υγεία, απολαμβάνει τον εαυτό του.

Το τίποτα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Η ίδια η ιδέα ότι πρέπει να κάνουμε κάτι, είναι βασικά λανθασμένη.

Πρέπει να είμαστε, και όχι να κάνουμε.

Το μόνο που προτείνω στους ανθρώπους που είναι συνηθισμένοι να κάνουν συνεχώς πράγματα, είναι να προσπαθήσουν να καταλάβουν πόσο μάταιο είναι αυτό, γιατί μια μέρα θα πέσουν στο έδαφος από την κούραση και θα πουν: "Αρκετά, ως εδώ! Δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο πια." Και τότε θα αρχίσει η πραγματική δουλειά.

Όλα όσα χρειάζεσαι σου έχουν ήδη δοθεί και όλα όσα μπορείς να είσαι, είσαι ήδη. Ακόμα δεν το ξέρεις αυτό αλλά είναι αλήθεια. Το μόνο λοιπόν που χρειάζεσαι, είναι να είσαι μέσα σε ένα τόσο σιωπηλό χώρο που να μπορείς να πέσεις μέσα στον εαυτό σου και να δεις ποιος είσαι.

Osho

Δύο Κίτρινες Γυναίκες

Γυναίκα: Θέλω να τον αφήσεις να έρθει πίσω.
Ερωμένη: Δεν τον κρατάω κυρία μου.
Γυναίκα: Αν τον αφήσει και φύγεις, αν σταματήσεις να τον βλέπεις, θα επιστρέψει σε εμένα.
Ερωμένη: Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Γυναίκα: Γιατί όχι.
Ερωμένη: Κυρία μου ήθελες κάτι να μου πεις;
Γυναίκα: Δεν έχω κάτι συγκακριμένο να σου πω.Θέλω απλά να σε γνωρίσω
Ερωμένη: Γιατί;
Γυναίκα: Γιατί εγώ φέρω κάτι από εσένα και εσύ κάτι από εμένα.
Ερωμένη: Θέλεις να δεις για ποια σε άφησε
Γυναίκα: Δεν με άφησε και ούτε θα με αφήσει. Ακόμα και όταν βγει το διαζύγιο. Πάντα θα είμαι η γυναίκα του και πάντα θα είμαι η μάνα των παιδιών του. Ότι και να γίνει αυτό δεν θα αλλάξει. Μαζί μου επένδυσε όπως με καμιά άλλη γυναίκα.
Ερωμένη: Είσαι η γυναίκα που βαρέθηκε να κοιμάται μαζί της
..................
Γυναίκα: Σου αφιερώθηκε ποτέ άντρας.
Ερωμένη: Πολλές φορές.
Γυναίκα:Και που οδήγησε;
Ερωμένη: Τι εννοείς;
Γυναίκα: Ποθούσες πραγματικά αυτούς τους άντρες;
Ερωμένη: Όχι.. αλλά τι σημασία έχει αυτό;
Γυναίκα: (Γελάει ειρωνικά) Είναι φορές που πραγματικά σε λυπάμαι
Ερωμένη: Γιατί;
Γυναίκα: Γιατί είσαι πολυ μικρή για να καταλάβεις ότι αυτό που ένοιωσες με αυτούς τους άντρες θα το νοιώσεις και με τον άντρα μου. Μόλις σου δωθεί και αυτός, μόλις νοιώσεις ότι τον έχεις ολοκληρωτικά.. μόλις μυριστείς την αδυναμία του.. τότε θα ξυπνήσει αυτό το λανθάνον ένστικτο που ελλοχεύει μέσα σου και θα ζητήσεις την ελευθερία σου. Ούτε έρωτα θα σκεφτείς ούτε..
Ερωμένη: Δεν ξέρεις τι λες, ζηλεύεις γι'αυτό τα λες αυτά.

Γυναίκα: Το ξέρεις ότι λέω αλήθεια γι'αυτό αντιδράς. Σε όλους το ίδιο συμβαίνει.. Δεν ξέρω τι ένστικτο είναι αυτό που βρίσκεται μέσα μας και απ'την στιγμή που ο άλλος μας δοθεί, τότε αμέσως χάνει την γοητεία του. Μόλις μας δοθεί χάνει την γοητεία του γιατί είναι δικός μας πια, μας ανήκει με την ομορφιά του αλλά και με την ασχήμια του. Και κανένας δεν μπορεί να ανεχτεί και άλλη ασχήμια, του φτάνει η δική του.
Ερωμένη:  Είσαι απογοητευμένη από τον εαυτό σου και από τους άντρες που γνώρισες.. έχεις παραιτηθεί απ'την ζωή, γι'αυτό τα λες αυτά.. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις.. Γενικέυεις τις αποτυχίες σου, αυτό είναι όλο.

Γυναίκα: Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι έχω δίκαιο, ξέρεις ότι στην πραγματικότητα χάσαμε και οι δύο. Δεν ανήκει σε καμιά απ'τις δύο, δεν μπορεί να ανήκει.. Θα εγκαταλείψει και τις δύο μας κάποια στιγμή γιατί πολύ απλά του δοθήκαμε και οι δύο.

Κούρεμα Ψευδαισθήσεων

"Τα χρήματα δεν κάνουν τον κόσμο να γυρίζει αλλά σίγουρα τον κάνουν πιο επίπεδο, πιο άχρωμο.
Σήμερα που ο κόσμος αλλάζει και μπαίνουν νέες προτεραιότητες στο τραπέζι, το στοίχημα είναι να γίνουμε πιο πλούσιοι με λιγότερα χρήματα.
Ώρα να κόψουμε ταχύτητα και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να δούμε γύρω μας τους κύκλους της ζωής. Πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας ποιοτικά.
Ισως έιναι ώρα να βάλουμε στην άκρη τα ρολόγια μας και να ακολουθήσουμε τον εσωτερικό μας ρυθμό, να αφήσουμε στη ντουλάπα την αστική μας πανοπλία και να γίνουμε πιο ρευστοί."

Moses Pendleton (Momix)

βραβευμένη ευχή

Μα μόνο 28 είσαι;  Άκου 28..
Να ζήσεις και να ΄σαι καλά, με υγεία, αγάπη (πολλή), λεφτά (όσο γίνεται) και σεξ (να γίνεται),
πολύ και υψηλού επιπέδου σεξ θα έλεγα..
Να περνάς πάντα καλά, με ζωντάνια και πάθος ψυχής,
αα και να γράφεις, να γραφείς, να γράφεις!
Hugs and Kisses

υ.γ. Ζήτω τα δανεικά ποδήλατα και τα ερασιτεχνικά βίντεο

Dreamers complete the unfair Reality

Η νύκτα των Σκλάβων

Γιατί δεν πίνεις;
Έλα πιες ακόμα λίγο.
Πιες ακόμα λίγο και μετά θα βγούμε..
Θες τσιγάρο;
Eλα κάπνισε λίγο μαζί μας.
Γιατί δεν χαλαρώνεις;
Είναι παρασκευή σήμερα,
Ναι είναι Παρασκευή σήμερα, που θα πας;
Είναι παρασκευή βράδυ!
Είναι η νύκτα μας, η νύκτα που μπορούμε να διασκεδάσουμε ελεύθερα.
Η νύχτα όλων αυτών που δουλεύουν την εβδομάδα.. όλων αυτών που περιμένουν το σαββατοκύριακο..
Εσύ δεν ήσουνα που περίμενες, πως και πως, να έρθει το τέλος της εβδομάδας;
Εσύ δεν ήσουνα αυτός που έλεγε ότι ανυπομονείς να έρθει το σαββατοκύριακο για να κάνεις αυτά που ήθελες να κάνεις όλη την εβδομάδα;
Ήρθε.. Ήρθε η Παρασκευή.. Και όλα ξεκινάνε τώρα, εδώ!
Είναι Παρασκευή βράδυ!
Ας διασκεδάσουμε, ας πιούμε, ας καπνίσουμε.. ας γιορτάσουμε το σαββατοκύριακο που μπαίνει!

 Μ' αρέσει η Παρασκευή,  είναι η νύχτα μας, η νύχτα των σκλάβων.

Κύπρος, Ιστορία

1964

Μάζεψε τα εργαλεία του και τα φύλαξε, πήρε τον κάδο με τα φρούτα και ξεκίνησε μόνος για το σπίτι. Για χρόνια δούλευε μαζί με τον Χασάν που είχε ένα περιβόλι δίπλα από το δικό του κομμάτι γης και για χρόνια μαζί έφευγαν από τον κάμπο για να επιστρέψουν στα σπίτια τους.. 
Με τις ταραχές όμως που ξέσπασαν μεταξύ των δύο κοινοτήτων, εδώ και λίγο καιρό, ο Χασάν ερχόταν όλο και πιο σπάνια.«Φοβόμαστε όλοι εδώ Γιωρκή,» έλεγε και ξανάλεγε, «θα πάρω τα κορίτσια μου και θα φύγω, φοβάμαι ότι θα τις πειράξουνοι Χριστιανοί».                                              

Τελικά ίσως και να έφυγε χωρίς άλλη προειδοποίηση. Στο χωριό έλεγαν πως τους είδαν στην πόλη μαζί με άλλους Τούρκους.«Ήταν καλή η παρέα του» καθώς έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι ολομόναχος.
Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί από το περιβόλι του και άκουσε φωνές πάνω στον λόφο που βρισκοταν μπροστά από την γη του.

Προχώρησε προς το μέρος που ερχόταν ο θόρυβος και είδε από μακρυά τρεις άντρες να χτυπάνε ενα σακί, να βρίζουν και να φωνάζουν. Ητανε νεαροί άντρες μεταξύ 20 και 30 χρονών. Ο ένας κρατούσε το σακί και οι άλλοι δύο το κλωτσούσαν. Κρατούσαν και μαγκούρες άμα κουράζονταν χτυπούσαν και μ’αυτές. «Τι χτυπάνε;» διερωτήθηκε ο κυρ Γιώργης  βλέποντας από μακρυά. «Ζωντάνο θα’ ναι γιατι κινείται το σακι» είπε χαμηλόφωνα.
Πλησιάζοντας κι’αλλο πρόσεξε ότι το ζωντανό στο σακί ήταν μεγαλόσωμο. Άκουσε κραυγές και βογγητά που ακολουθούσαν κάθε χτυπήματος. Του φάνηκαν ανθρώπινα. Συγκεντρώθηκε για να ακούσει καλυτερα και τοτε μέσα από τις κραυγές πόνου ξεχώρησε ανθρώπινες λέξεις.  Διέκρινε με τα δυσκολίας τη λέξη «Βοήθεια». Ένα πνιγμένο αιματηρό «βοήθεια» ακουγόταν μέσα από την σακούλα.Επιτάχυνε το βήμα του, και φώναξε,  «Τι κάνετε εκεί ρε γαιδούρια;»

 Οι τρεις άντρες σταμάτησαν απότομα. Γύρισαν και έιδαν τον κυρ Γιώργη να κινείται προς το μέρος τους. Το σακί έπεσε κάτω, και ξεπρόβαλε ένα παιδί που σπαρταρούσε στο πάτωμα με αναφιλητά. Ο μεγαλύτερος από τους τρεις άντρες φώναξε άγρια «Είναι τούρκος χαφιές, μην ανακατεύεσαι.»

Ο γέρος όμως συννέχισε να ανακατεύεται και κατευθύνθηκε κατα πάνω τους, κρατώντας την μαγκούρα του ψηλά έτοιμος να τους χτυπήσει. «Ρε αλήτες  χτυπάτε ένα παιδί και μου λέτε να μην ανακατεύομαι.»
«Γέρο φύγε γιατί θα έχεις και εσύ μπελάδες, όποιος υποστηρίζει τους Τούρκους είναι εχθρός της οργάνωσης», φώναξε ακόμα πιο άγρια ένας απο τους τρεις.
 Ο κυρ Γιώργης όμως έφτασε κοντά τους λαχανιασμένος, κρατώντας την μαγκούρα του περισσότερο σαν λάβαρο παρά σαν όπλο μπήκε ανάμεσα τους. Ο μεγαλύτερος από τους τρεις σήκωσε το ρόπαλο του και του το έφερε στο κεφάλι. Ο γέρος έπεσε λιπόθυμος στο χώμα.                

Ο άντρας που τον χτύπησε του είπε ουρλιάζοντας. «Άμα θέλω μπορώ να σε σκοτώσω εδώ και τώρα. Κολώγερο! Τουρκόσπορε! Κοιτα να μην χώνεις την μύτη σου σε ξένες υποθέσεις.» Γύρισε προς το παιδί, του έδωσε μια κλωτσιά, πήρε το όπλο του και διέταξε τους  άλλους δύο να τον ακολουθήσουν. Οι δύο άντρες τον μιμήθηκαν, κλώτσησαν το σακί πήραν τα όπλα τους και απομακρύνθηκαν.
Ο κυρ Γιώργης δεν σάλεψε, μόνο το παιδί ξεπροβαλε δειλά από το σακί. Κοίταξε γύρω του, δεν είδε κανένα εκτός από τον γέρο.
Βγήκε αργά, βογγώντας, πλησίασε μπουσουλώντας  τον γέρο που προσπάθησε να τον βοηθήσει. Ο κυρ Γιώργης όμως έμεινε ασάλευτος. Πλησίασε  περισσότερο το παιδί και είδε το κεφάλι του Κυρ Γιώργη σε μια λίμνούλα από αίματα. Το παιδί έβαλε το χέρι του στην λιμνούλα, γεύτηκε το αίμα, σηκώθηκε και ακολούθησε το μονοπάτι από όπου έφυγαν οι τρεις άντρες.

1974

Ποιοι είναι οι Τουρκοκύπριοι φώναξε ο τούρκος λοχίας. 
Ο Σουλειμάνις σηκώσε το χέρι περήφανα γιατί ήξερε καλά ότι ήταν ο μόνος Τουρκοκύπριος στον λόχο. 
«Έλα μαζί μου,» τον διέταξε ο λοχίας. Μαζί με τον Σουλειμάνι διέταξε να τον ακολουθήσουν και δύο Τούρκοι στρατιώτες, αρκετά μεγαλόσωμοι, με άγρια χαρακτηριστικά. 
Ο λοχίας τους πήρε όλους στη σκηνή του. Τους έδωσε από ένα μαχαίρι των καταδρομέων και τους είπε ότι θα συμμετείχαν σε μια μυστική αποστολή.

«Θέλω να μην δειλιάσετε και να τα χρησιμοποιήσετε» είπε δίνοντας τους τα μαχαίρια. «Έχουμε πληροφορίες ότι υπάρχουν κατάσκοποι κρυμμένοι σε σπίτια στα γύρω χωριά, η αποστολή μας είναι να μπουμε σε δύο από αυτά,  να βρούμε τους κατασκόπους και να τιμωρήσουμε αυτούς που τους έκρυψαν».
Ο Σουλειμάν ήξερε ότι η τιμωρία στον πόλεμο σήμαινε αιματοκύλισμα. Φοβόταν, αλλά δεν ήθελε να το δείξει. Ο Λοχίας όμως σαν ανθρώπινο λαγωνικό λες και μυρίστηκε τον φόβο του. «Εσύ», έκανε και τον έδειξε, «Εσύ θα πας πρώτος.»
«Εντάξει» απάντησε αμέσως ο Σουλειμάνις με μια ψεύτικη σιγουριά που πρόδιδε την ανησύχία του.

Στο δρόμο δεν μιλούσε κανείς, ο Σουλειμάν φοβόταν για αυτό που έμελε να συμβεί. Ήξερε ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν απαραίτητοι γιατί μιλούσαν και ελληνικά, γι’αυτό και ήλπιζε ότι η αποστολή θα ήταν περισσότερο μια επιχείρηση συνεννόησης παρά θανατηφόρα σύρραξη. Aφού περπάτησαν καμια-μισή ώρα, έφτασαν στο χωριό «των κατασκόπων», ο λοχίας τους έκανε νόημα να μην κάνουν θόρυβο.
Πέρασαν απο κάποια στενα δρομάκια. Το χωριό φαινόταν έρημο.

Ο λοχίας κοντοστάθηκε έξω από μια πόρτα και τους έκανε νόημα ότι με το τρία θα την έσπαγε για να εισβάλουν μέσα. Μέτρησε μέχρι το τρία και απο έκει έγιναν όλα, τόσο τρομακτικά γρήγορα που ακόμα μέχρι σήμερα απορεί αν πράγματι τα έζησε όλα αυτά.  Μπήκαν μέσα, ακολουθώντας τον λοχία. Έσπασαν άλλη μία πόρτα και μετα άλλη μία.. το μόνο φως που υπήρχε ήταν αυτό που έβγαινε από το φακό του λοχία. Όλα ήταν μάυρα, όλα ηταν θολά, εκτός απο τα σημεία που φώτιζε ο φακός. Όλα μουντά και άψυχα μέχρι που ο φακός έδειξε δυο μάτια και μετά άλλα δύο.. Δυο ζευγάρια μάτια τους έβλεπαν κατατρομαγμένα.

Το φως του φακού αποκαλυψε δύο γυναικες η μια στην αγκαλια της άλλης να τρέμουν σύγκορμες. Η μία πρέπει να ήταν κάπου στα είκοσι και η άλλη γύρω στα σαραντα. Ίσως να ήταν μάνα και κόρη.

 Οι δύο τούρκοι στρατιώτες όρμησαν κατα πάνω τους, άρπαξε ο καθένας απο μίαν και άρχισαν να τις χτυπούν. Ο Σουλειμάν σάστισε δεν ήξερε τι να κάνει.. Ο λοχίας του έιπε να κρατήσει την κόρη. Και τότε οι δύο Τουρκοι στρατιώτες άρπαξαν την Μάνα.
Ο λοχίας, πλησίασε την κόρη που πάλευε να ξεφύγει του Σουλειμάν. Την χαστόυκισε άγρια και της έσκισε τα ρούχα.  Φώναξε στον Σουλειμάνι να την πιέσει κι άλλο. Κατέβασε το παντελόνι του. Η κόρη πάγωσε. Έβγαλε το μαχαίρι και της χαίδεψε το πρόσωπο με την αιχμηρή λεπίδα. Το κάρφωσε δίπλα της, της άνοιξε τα πόδια και μπήκε μέσα της. Με άγριες κινήσεις πίσω μπρος την έκανε να σφαγιάζει. Το δωμάτιο γέμισε απο κραυγες πόνου που μπερδεύονταν με κραυγές ηδονής. Αναφιλητά που επισκιάζονταν από βρισιές, σαν μουσική υπόκρουση αρχαίας τραγωδίας.

 Ο Σουλειμάνις κοίταξε τους άλλους δύο στρατιώτες, ήταν και οι δύο γυμνοί γύρω απο την μάνα σχηματίζοντας ένα ανθρωπόμορφο  κουβάρι από χέρια και πόδια. Ο λοχίας τελείωσε, σηκώθηκε και είπε στον Σουλειμάν να συνεχίσει στην θέση του.
Αυτός χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε μεταξύ των ποδιών του κοριτσιού και έκανε μηχανικά την κίνηση που ήξερε πως έπρεπε να κάνει, μπρος-πίσω. Το κορίτσι σχεδόν δεν ανάπνεε και αυτός σχεδόν δεν έβλεπε. Συνέχισε για λίγο ακόμη μπρός-πίσω με δύναμη.
Κοίταξε τον λοχία που ήταν απο πάνω του, ζητώντας οδηγίες για την συνέχεια. Ο λοχίας του έδωσε το μαχαίρι. Αποτέλειωσ’την του έιπε. Ο Σουλειμάνις πήρε το μαχαίρι. Το κορίτσι βλέποντας ξανά το μαχαίρι σαν από νεκρό αναστήθηκε και λες και ξύπνησε από λιθαργο με εφιάλτη αρχισε να σπαράζει. Ο Σουλειμάνις της κάρφωσε το μαχαίρι στο στήθος τρεις φορές απανωτά και τότε μια στριγκλιά βγαλμένη απο την κόλαση του τρύπησε τα αυτιά..

.......................

 Υπήρξατε μπροστά σε κάποιο αποτρόπαιο περιστατικό;» επανέλαβε ο δημοσιογράφος.  «Κύριε Σουλείμάν! Μ’ακούτε!» άκουσε την φωνή του δημοσιογράφου να τον ξυπνάει, λές και έβλεπε ένα κακό όνειρο.»

« Με συγχωρείτε», είπε σαστισμένος, «με συγχωρείτε..αλλά..»                                                                     

«Έχετε να μας περιγράψετε κάποιο έγγκλημα πολέμου;» επέμεινε ο δημοσιογράφος.

Κοίταξε έξω από το παράθυρο με βουρκωμένα μάτια και είπε: «Όχι, δεν έχω κάποια ιστορία να διηγηθώ.  Το μόνο που έχω να πω είναι πως ο πόλεμος παιδί μου είναι πολύ κακό πράμα.. Ο πόλεμος κατεστρέφει τους ανθρώπους. Αυτό έκανε και σ’εμένα.» 

Στο χωριό του πάνω κόσμου

Οι άνθρωποι της γειτονιάς μου κρατάνε όλοι μια φθαρμένη βαλίτσα  και μέσα της κρύβουν όλες  τις ανασφάλειες τους. Η βαλίτσα αυτή που δεν αποχωρίζονται ποτέ μα ούτε και τους περνά απ'το μυαλό τους να την ανοίξουν, πρέπει να μέινει κλειστή με κάθε τρόπο. Την κρύβουν να μην την δουν οι άλλοι, κάνουν και οι ίδιοι πως δεν την βλέπουν, κάνουν λες και δεν την κουβαλούν συνέχεια μαζί τους, λες και δεν υπάρχει.

Στο χωριό όμως του πάνω κόσμου, κανένας δεν έκρυβε ποτέ την βαλίτσα του, αλλα όλοι τις είχαν ανοιχτές μπροστά τους όπως τους πλανοδιοπώληδες που πουλάνε φυστίκια.
Ήταν τόσο άνετοι οι κάτοικοι αυτού του χωριού που σου προσέφεραν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους όπως τα πασατέμπο για να περνάς την ώρα σου.
 "Εδώ το καλό φυστίκι!"
"Φυστίκια!"
"Φυστίκια Αιγίνης.."
"Εδώ η περίεργη συνήθεια!"
"Να η μεγαλύτερη μου φοβία!"
"Ζήτω η χειρότερη μου ανασφάλεια"

Κάθε Κυριακή όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζεύονταν στο δάσος δίπλα απ'το χωριό, σε ένα κρυφό ξέφωτο. Έκει κάθονταν όλοι γύρω από μια φωτιά και μοιράζονταν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους.
Αντάλασσαν ανασφάλειες και φόβους όπως αντάλασσαν κάποτε οι παππούδες μας προϊόντα:
"Πάρε αυτά τα πορτοκάλια είναι απ'το περιβόλι μου"
"Έχεις τομάτες; Ορίστε τις έκοψα σήμερα από το κήπο μου."
"Μανιτάρια κανείς;".

 Έτσι λοιπόν όπως τα προϊόντα, οι άνθρωποι στο χωριό του πάνω κόσμου αντάλαζαν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους:
"Θέλει κανείς να νοιώσει πως είναι να φοβάσαι την μοναξιά;"
"Μου περισσεύει λίγη κλειστοφοβία αν ενδιαφέρεται κανείς."
"Μου δίνεις χαμηλή αυτοεκτίμηση για λίγο Ναρκισισμό;"

Κάπως έτσι μοιράζονταν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους, και κάπως έτσι τελείωνε η σύναξη της Κυριακής στο δάσος του χωριού.. Οι ανασφάλειες άλλαζαν ιδιοκτήτες μέχι την επόμενη Κυριακή. Διανέμονταν όλες ίσα στους κατοίκους του χωριού και όλοι έφευγαν ευχαριστημένοι γιατί μοιράζονταν έτσι το βάρος της ανθρώπινης φύσης, δίνοντας ραντεβού για την επόμενη Κυριακή.

What is your Story?

Does it really matter, who am I or who are you? 
There are millions of ways that I can interpret who am I and who you are. It begins with how much you believe in yourself. There are two answers; one is limited and the other unlimited. 
“Limited answer” is the answer given by an individual and seeks to know all or some of your history. E.g. Your name, age, sex, country you come from and what type of character you are. Naturally it’s very common that everyone wants to seek these answers regardless if it’s relevant or irrelevant. 
The “unlimited answer” is the answer given by an individual and perceives only 3 things in common:
1. All of us are born.
2. All of us die
3. During those two vital moments that reflects everyone, we live at place called earth.

Having these three statements we can say that almost everyone answers the limited one. I believe if someone practices- let’s say- love on him , he will know what love as an emotion is , he will continuity love himself ,his love day by day will expand. If you apply this method on you, you will be surprised to know how harmonious you turn out to be. 
Clarify was a word that when I first heard it I didn’t knew its meaning. It’s actually a vital description of an act to free from ambiguity (as it says in the dictionary).
If it really matters to you these are opinions of an Armenian-Cypriot, 19 year old, male who believes in anarchy, existentialism individualism and many more...

By Dicko

Παράλογο vs Λογικής

Λογική: Θες κάτι να πιεις;

Παράλογο: Βάλε μου ένα ουίσκι.

Λογική: (Του βάζει και του το δίνει)

Παράλογο: (Το κατεβάζει σαν σφηνάκι.) Είμαι παγιδευμένος μέσα στο σώμα μου. Θέλω να με βοηθήσεις να βγω.

Λογική: Τι θες να κάμω;

Παράλογο: Μίλα μου, κάνε με να μιλήσω!

Λογική: Τι να σου πω;

Παράλογο: Ότι σου κατέβει στο μυαλό. Απλά μίλα μου. Κάνε με να μιλήσω. Έστω και για άσχετα.

(παύση)

Λογική: Σ’αρέσει το μήλο;

Παράλογο: Ναι

Λ: Το τρως με την φλούδα ή το τρως μόνο του;

Π: Με την φλούδα.

Λ: Τι σ’αρέσει στην φλούδα;

Π: Η φλούδα.

Λ: Η φλούδα; (χαμογελάει)

Π: Η φλούδα.

Λ: Η Φλάνδρα;

Π: Φλάνδρα;

Λ: Ξέρεις που είναι η Φλάνδρα;

Π: Τι είναι η Φλάνδρα;

Λ: Είναι μια περιοχή στο Βέλγιο.

Π: Έχεις πάει εκεί;

Λ: Όχι.

Π: Θες να πας;

Λ: Ναι.

Π: Να πας που δηλαδή;

Λ: Σ’αυτή την περιοχή που λέγεται Φλάνδρα

Π: Φάλαγγα!

Λ: (χαμογελάει) Η Φάλαγγα του Φράνγκο.

Π: Ζήτω ο Φράνγκο!

Λ: Γιατί;

Π: Φράγκο, Φράγκος, Φραγκόσυκο.

Λ: Σ’αρέσουν τα Φραγκόσυκα

Π: Πολύ

Λ: Φραγκόσυκα ή Σύκα;

Π: Σύκα

Λ: Η Συκιά ρίχνει τα φύλλα της. Εσύ ρίχνεις τα φύλλα σου;

Π: Νομίζω.

Λ: Το νοιώθεις αμα πέφτουν;

Π: Αμα πέφτει τι;

Λ: Τα φύλλα σου.

Π: Μ’αρέσει αμα πέφτουν τα φύλλα. Μ’αρέσει η πτώση.

Λ: Γιατί;

Π: Γιατί αυτό είναι που μας συμβαίνει συνέχεια, ασταμάτητα πέφτουν τα φύλλα μας, πέφτουν ασταμάτητα, πέφτουμε και εμείς μαζί τους.

Λ: Πέφτουμε και σηκωνόμαστε.

Π: Ποτέ δεν σηκωνόμαστε.

Λ: Πάντα σηκωνόμαστε.

Π: Πάντα πέφτουμε, μόνο πέφτουμε. Συνέχεια πέφτουμε, γερνάμε, ασπρίζουμε, πεθαίνουμε.

Λ: Θάνατος. Τι έιναι ο Θάνατος;

Π: (Χαμογελάει, Γελάει ευγενικά, πιο έντονα, γελάει παρανοϊκά)

Λ: Χαιρέκακος;

Π: Ο Χίτλερ.

Λ: Χίμαιρα.  Η χίμαιρα του Χίτλερ

Π: Η Χίμαιρα της ζωής.

Λ: Όπιο.

Π: Όπιο είσαι εσύ.

Λ: Είμαι;

Π: Είσαι.

Λ: Αυτό είναι κομπλιμέντο.

Π: Κίνα.

Λ: Ναι το όπιο είναι στην Κίνα.

Π: Το Σινικό τείχος είναι στην Κίνα.

Λ: Εσύ που είσαι;

Π: Εδώ.

Λ: Η Ψυχή σου που είναι;

Π: Στον παράδεισο.

Λ: Πιστέυεις στον παράδεισο;

Π: Βάλε μου ποτο, (του βάζει και του το δίνει) Πιστέυω στην Κόλαση.

Λ: Γιατί;

Π: Τώρα, εδώ, αυτό που ζούμε είναι η κόλαση. Βάλε μου και άλλο ποτο (του βάζει, το πίνει)

(μικρή παυση)

Λ: Όταν ήμουν μικρή πιστευα ότι η λέξη κόλαση βγαίνει από τη λέξη κόλος... Τότε πίστευα ότι και τα δύο ήταν φαύλα, κακά, ανεπιθύμητα.

Π: Η κόλαση βγάινει απ’τον κόλο; (χαμογελάει)

Λ: Κόλος ή Κουλός; Ποια λέξη προτιμάς;

Π: Κουλός

Λ: Εσύ είσαι κουλός;

Π: Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι κουλός.

Λ: Γιατί;

Π: Οι γονείς μου με έκαναν κουλό.

Λ: Μια χαρά σε βλέπω εγώ.

Π: Με έκαναν κουλό εδώ (δείχνει το στόμα του).

Λ: Όλους οι γονείς μας, μας έχουν κάνει κουλούς.

Π: Ζήτω οι κουλοί!

Π-Λ: Ζήτω!

Το "γνώθι σ'αυτό" είναι να γνωρίζεις τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους άλλους.