Όταν ο έφηβος μιλά με το ιερό βιβλίο της φυλής του

«Ένα σύγγραμμα που δοξάστηκε για αιώνες με τυφλή υπακοή, σίγουρα θα την έχει ψωνίσει με τον εαυτό του», σκεφτόταν.
Και τότε το ιερό βιβλίο άνοιξε απο μόνο του όπως ηταν πεταμένο στο χαλί, γύρισαν τα φύλλα με μανία λες και φυσούσε δυνατός άνεμος και σταμάτησαν απότομα κάπου στην μέση του βιβλίου. Αμέσως ακούστηκε μια φωνή απόκοσμη, βγαλμένη απο τα έγκατα της γης. «Μην με πετάς και μην με χλεύαζεις. Αν με αφήσεις καταραμένος θα ‘σαι για παντα στην αναζήτηση της αλήθειας που δεν πρόκειται να βρεις αλλά να δημιουργήσεις, όπως έκανες άλλωστε με εμένα.»

«Θα ψάχνεσαι και θα αναζητάς και δυστυχισμένος θα ‘σαι άμα βρίσκεις γιατί κάθε καινούργιο θα αναιρεί το προηγούμενο και πάντα θα αλλάζεις και θα εξελίσεσαι γιατί τέτοια είναι η φύση σου. Ξέχασε την πνευματική γαλήνη που ειχες μαζι μου, αφήνοντας με, επιλέγεις την αέανη αναζήτηση. Και έτσι για όλη σου την ζωή θα ψάχνεις,θα μορφώνεσαι, θα κατακτάς γνώσεις, θα δημιουργείς αξίες και κάθε φορά θα τα αναιρείς διότι θα θες να λειτουργείς ελεύθερα. Και πίστεψε με, δεν θα ακολουθήσεις ποτέ περισσότερο απο κάποια φεγγάρια τον λόγο τους γιατί θα ξέρεις πως δεν είναι θέσφατος λόγος όπως τον δικό μου αλλά ανθρώπινης εμπειρίας και σκέψης. Λόγος θνητός και παροδικός, προιόν κάποιας ανάγκης, κάποιων συνθηκών.»
«Έτσι λοιπόν πάντα θα αναζητείς και πάντα θα βρίσκεις μα θα είσαι καταδικασμένος πάντα να προχωράς και να αφήνεις πίσω σου αυτό που κατέκτησες. Σε λυπάμαι άνθρωπε γιατί μ’αφήνεις, γιατί ξέρω πως θα με ξαναδημιουργήσεις αφού χρειάζεσαι αρχές και κανόνες για να ακολουθείς, χρειάζεσαι κατευθυντήριες για να ζεις. Χωρις εμένα θα είσαι έρμαιο των παθών σου, χαμένος στον κυκεώνα των συναισθημάτων σου. Ελεύθερος απο προκαταλήψεις μα σκλάβος των ενστίκτων σου.»

Ούρλιαξε ο έφηβος οργισμένος. «Κακόμοιρο βιβλίο.. Πως ξέρεις πως δεν έχω ανάγκη να κολυμπήσω στον ωκεανό των ενστίκτων μου;»
Απόστρεψε το βλέμα του και συνέχισε αφού ανάσαναι πρώτα βαθιά «με το να νιώθω ενοχές γιατί τα νερά του ποταμού μου, κυλούν προς την θάλασσα, είναι ο πιο αστείος τρόπος για να περιορίσω την έμφυτη ροπή μου στην φθορά και στην κατάχρηση. Δεν είναι στην φύση μου να μεθώ, να διασκεδάζω, να ερωτεύομαι, να λατρέυω, να απεχθάνομαι, να μισώ, να δημιουργώ, να καταστρεφω...; Αν κάποιος πρέπει να μου βάλει όρια αυτός είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο άνθρωπος θα καθορίσει τον άνθρωπο, χωρίς θέσφατους κανόνες, παρά μόνο με το ελεύθερο του πνεύμα. Και για να γίνει αυτό για να αποκτήσω το δυνάμει ελεύθερο πνεύμα που φέρω μαζί μου απ’την απαρχή του είναι μου, πρέπει να ξεφορτωθώ το ανεπιθύμητο μου παρελθόν, δοσμένες αλήθειες και βεβαιοτητες ειναι για τους ανελεύθερους.»

«Εσύ είσαι ενα στοιχείο του παρελθόντος μου, που δημιουργήθηκε απο εμένα όταν ακόμα ήμουν ένα φοβισμένο πνεύμα, με ένα φοβισμένο λόγο. Αρπάχτηκα από σένα, γραπώθηκα απ΄τις σελίδες σου για να ανασάνω και να προχωρήσω. Το οτι όμως η παρουσία σου κράτησε τόσο δεν οφείλεται παρα σε κακές συγκυρίες που δεν με ήθελαν ελεύθερο. Αλλά τώρα τα πράματα άλλαξαν.. Έχω προσπαθήσει πολύ όλο αυτό τον καιρό, και τα έχω καταφέρει. Μπορώ τώρα πια να βλέπω κατάματα το απρόβλεπτο μέλλον, να αναζητώ νέες αφετηρίες και ταγμένος υπηρέτης στην εσωτερική μου φωνή να διαφυλάσσω την ελευθερία μου από τις επιταγές του περίγυρου μου. Δεν με βαστάει καμιά αρχή σφηνωμένο στην προκατάληψη. Ξέρω πως η φύση του ανθρώπου είναι η πολυπραγμοσύνη, η εναλλαγή και η εξέλιξη. Και έτσι θεωρώ υποχρέωση μου να βγάζω περίπατο κάποια ένστικτα μου, να καβαλικεύω τις χαριτωμένες παρεκκλίσεις του πραγματικού μου χαρακτήρα και να κουρσεύω την ομοιογένεια και τις φοβίες των γύρω μου.»