Jean Paul Sartre - Simone de Beauvoir

"Μ'αρέσουν οι άνθρωποι, όχι οι απρόσωπες αρχές. Και οι άνθρωποι χωρίς απρόσωπες αρχές μ'αρεσουν πιο πολύ απ'το καθετί στον κόσμο." Όσκαρ Γουάιλντ

Άνθρωποι που κατάφεραν να αποβάλουν απρόσωπες αρχές ήταν ο Jean-Paul Sartre και η Simone de Beauvoir. Ένα ζευγάρι που με το έργο του και την ζωή του ίσως να στιγμάτισε περισσότερο από κάθε άλλο ζευγάρι τον εικοστό αιώνα και να προετοίμασε την ηθική και σεξουαλική απελευθέρωση των επόμενων γενιών.
Ο Σαρτρ και η Μποβουάρ αψηφώντας κοινωνικούς θεσμούς προσπάθησαν να απαντήσουν στο ερώτημα αν είναι όλα τελικά επιλογές για τον άνθρωπο ή αν υπάρχουν κάποια φυσικά χαρακτηριστικά που του υπαγορεύουν πως να ζει και πως να συμπεριφέρεται;

Ως υπαρξιστές φιλόσοφοι αρνούνταν οποιαδήποτε έννοια "ανθρώπινης φύσης" και έθεταν υπό αμφισβήτηση κάθε κοινωνική σύμβαση. Δημιούργησαν ελεύθερη σχέση και υποστήριξαν ότι η μικροαστική δέσμευση του ανδρόγυνου, η κτητική αγάπη και το αίσθημα της ζήλιας πηγάζουν από την δύναμη της κοινωνικής υποβολής που αναπτύχθηκε στην ανθρώπινη συνείδηση από τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Προσπάθησαν έτσι να εφαρμόσουν μια αγάπη χωρίς δεσμεύσεις, προτρέποντας τον σύντροφο τους να είναι ελεύθερος, γιατί θεωρούσαν ότι η αγάπη μπορεί να γίνει πιο γενναιόδωρη όταν αγαπάς την ελευθερία του άλλου.

Η σχέση τους κλόνισε "θέσφατους" κανόνες που διεπότιζαν τις σχέσεις των δύο φύλλων για αιώνες. Το γεγονός ότι είχαν απροκάλυπτα άλλους εραστές και πολλές φορές παράλληλες σχέσεις προκάλεσε την κοινωνία της εποχής τους και συνεχίζει να σκανδαλίζει ακόμη και σήμερα.
Γύρω από την ζωή τους αναπτύχθηκε μια μεγάλη προβληματική κυρίως από πολέμιους αλλά και θιασώτες του Σαρτρ και της Μποβουάρ Κάποιοι υποστήριξαν ότι η σχέση τους μέσα σε ένα μικροαστικό, συντηρητικό περιβάλλον δεν μπορούσε παρα να εξελιχθεί σε ένα συμβατό ψέμα που ικανοποιούσε δύο αντιδραστικά μυαλά, τα οποία έκρυβαν την αποτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλοι πάλι, όπως ο Bernard-Henry Levy, χαρακτήρισαν την σχέση τους ως μια από τις σημαντικότερες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών. Οι ίδιοι γράφουν στα δικά τους κείμενα:

"Εκανα ζαβολιές όταν έλεγα ότι εμείς οι δύο είμαστε ένα. Η αρμονία μεταξύ δύο ανθρώπων δεν είναι ποτέ κάτι δεδομένο αλλά πρέπει να κατακτάται αδιάκοπα."
Μποβουάρ

"...δεν υπάρχει άλλος έρωτας από αυτόν που οικοδομείται και πραγματώνεται, δεν υπάρχει δυνατότητα έρωτα παρα μόνο αυτή που εκδηλώνεται σε έναν έρωτα."¨
Σαρτρ

Οι "κανόνες" της αγοράς.

"Θέλουμε άτομα που αγαπάνε αυτό που κάνουνε.." είπε ο διευθυντής, "όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες για την εταιρία.. Αμα δεν μπορείς να δουλέψεις, φεύγεις και παίρνουμε άλλο που θα νοιάζεται την εταιρία, θα την πονάει!"
Οι γαμιόληδες θέλουν να θεωρείς την εταιρία και δικιά σου εταιρία.. Θέλουν να την πονάει και ο τελευταίος υπάλληλος για να μπορεί έτσι να είναι ανταγωνιστική.. Ε τότε γιατί δεν δίνουν μερίδιο απο τα κέρδη της εταιρίας και στον τελευταίο υπάλληλο.
Όχι, δεν δίνουν και δεν θα δώσουν γιατί απλά ψάχνουν ένα ακόμη κορόιδο από τα πολλά, ένα ακόμη ηλίθιο που τρέχει να προλάβει τα deadlines που έχουν θέσει οι άλλοι γι' αυτόν. Ένα καλό μαλάκα που μαζεύει χαρτιά, συστάσεις και "χτυπήματα στην πλάτη" για να τα χρησιμοποιήσει ως bulletpoints στις αιτήσεις και το βιογραφικό του.

Η φωτογραφία είναι του Σωτήρη Γιαννάκη http://www.sotirisgiannakis.blogspot.com/

Karma Police

"Ολα μας τα δεινά προέρχονται από το ότι δεν είμαστε σε θέση να καθίσουμε ήρεμα σε ενα δωμάτιο μοναχοί".

Η μοναξιά είναι ένας καθρέφτης του εαυτού σου, ένα πιστό αντίγραφο του εγώ σου, των πράξεων σου και των φόβων σου, μια ενοχλητική υπενθύμιση των πόθων σου και των αντασφαλειών σου.

Άμα δεν μπορείς να μείνεις μόνος είναι λες και φοβάσαι να δεις ποιος πραγματικά είσαι, φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τον χαρακτήρα σου και τα κουσούρια του.

Το ενδεχόμενο να μείνεις μόνος πρέπει να σταματήσει να σε τρομοκρατεί, καιρός είναι να συνηθίσεις την μοναξιά που σε φλερτάρει, καιρός να καταλάβεις ότι η μοναξιά είναι η μοίρα του ανθρώπου.

Γιατί αυτός που δεν μπορεί να περάσει ποιοτικά τον χρόνο του με τον εαυτό του δεν μπορεί να τον περάσει ποιοτικά με κανένα.

Πάντα θα έχεις αφετηρία την μοναξιά σου χωρίς να σημαίνει ότι θα ζεις μόνος, θα εξακολουθείς να είσαι αυθύπαρκτος μα θα συνυπάρχεις και με τους γύρω σου.

Η απελπισμένη προσπάθεια σου να γεμίζεις με κάθε τρόπο την μοναξιά που νιώθεις σε οδηγεί σε συνταγές που απλά σκοτώνουν τον χρόνο σου. Σταμάτα να ξοδεύεις την ενέργεια σου στα χαζά και στα ανούσια γιατί απλά φοβάσαι ότι δεν θα ξέρεις τι θα κάνεις την ενέργεια που θα σου περισσέψει, γιατί δεν θα έχεις που να την διοχετεύσεις.

Μάθε να διαχειρίζεσαι την μοναξιά και τότε δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Σταμάτα να προσπαθείς να σκεδάνεις το κενό που νιώθεις και ζήσε μέσα στο κενό σου. Καιρός να δημιουργήσεις, να αφουγκραστεις, να ανακαλύψεις τις δυνατότητες σου..

"Το σημαντικότερο πράγμα με το οποίο συναντήθηκα στη ζωή μου είναι η μοναξιά που σε κάνει να σκέφτεσαι κάτι βαθύ, ποιητικό και θείο, και παύεις να είσαι μόνος. Το σημαντικότερο πράγμα είναι να είσαι μόνος αλλά να μπορείς να αντιληφθείς την απεραντοσύνη".

Περικλής Κοροβέσης

Φλωρίτιδα

Αποτελεί το επόμενο στάδιο του καλού παιδιού και είναι ένας μακρινός απόγονος του ξεχασμένου βαρβατουάρ. Είναι ο άντρας που πάσχει από την γνωστή πια σε όλους φλωρίτιδα, μια ασθένεια που σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές μελέτες του πανεπιστημίου της Ατλαντίδας είναι μία ψυχολογική διαταραχή που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άντρες της νέας γενιάς.

Ο φλώρος αναθρεμένος από μια μάνα πολύ δυναμική αγνοεί ότι οι γυναίκες γουστάρουν καταβάθος την ανδρική καφρίλα και έτσι δεν προσπάθησε ποτέ να γνωρίσει την βαρβατουάρ πλευρά του. Νουθευμένος από μικρός ότι οφείλει να είναι κύριος απέναντι στα κορίτσια και να μην τα εκμεταλλεύεται, έχει μετατραπεί σε ένα τύπο άντρα που δεν έχει αναπτύξει την ανδρική του διάσταση. Σημαντικό χαρακτηριστικό του φλώρου είναι οι πολύχρονες σχέσεις. Μεγάλη μερίδα των αντρών που πάσχουν από φλωρίτιδα δύσκολα μπορούν να διακρίνουν τον έρωτα από την αγάπη και δηλώνουν όμως με παρρησία και με μια αφελή βεβαιότητα, ότι βρήκαν την μία και μοναδική τους αγάπη. Οι πιο συνηθισμένες συμπεριφορές φλώρων είναι η σαχλώδης έκφραση της αγάπης τους με επετείους και γιορτές των ερωτευμένων.

Στην σύγχρονη εποχή όλοι οι άντρες αντιμετωπίζουν μεγάλο κίνδυνο να μολυνθούν από την Φλωρίτιδα αφού η έξαρση του φεμινισμού στις γυναίκες προκαλεί κρίση στον μέχρι τώρα καθορισμένο ρόλο του άντρα και τις γυναίκας. Δημιουργείται έτσι ένα μεγάλο μπέρδεμα στην συμπεριφορά και την ταυτότητα των δύο φύλων. Η δυναμική γυναίκα, σταδιακά παίρνει το παραδοσιακό ρόλο του άντρα και ο άντρας υπακούοντας στις επιταγές της από καλό παιδί μετατρέπεται σε φλώρο με έντονα αναπτυγμένη την γυναικεία του πλευρά.
Το χειρότερο όμως είναι ότι ο φλώρος αδυνατεί να φανταστεί το εαυτό του ως μονάδα. Ως ένα άνθρωπο δηλαδή που μπορεί να λειτουργήσει μόνος του μέσα στον κόσμο χωρις να χρειάζεται την στήριξη κανενός. Από αυτή του την αδυναμία πηγάζει και η ανάγκη του να είναι συνέχεια με άλλους ανθρώπους ή να βρίσκεται συνέχεια δίπλα στην σύντροφο του. Γνωρίζοντας και ο ίδιος ότι καταβάθος η φλωρίτιδα που τον χαρακτηρίζει είναι μια έκδηλη προσωπική αδυναμία που τον καταδυναστεύει, αποφεύγει την μοναξιά γιατί έτσι γνωρίζει πως θα έρθει αντιμέτωπος με τους βαθύτερους του φόβους και με τις πιο μυχιές του σκέψεις.

Η μόνη ελπίδα σωτηρίας ενός φλώρου είναι μια «προσωπική θεομηνία» που θα τον ταρακουνήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να του αλλάξει συθέμελα την κοσμοαντίληψη του. Ο φλώρος μπορεί να απαλλαχθεί από αυτή του την αδυναμία μόνο όταν ένα συνταρακτικό γεγονός αναστατώσει την ζωή του. Όπως για παράδειγμα όταν «η γυναίκα της ζωής του» τον αφήσει για κάποιο άλλο πριγκηπόπουλο.Για τον φλώρο μια τέτοια ψυχρολουσία λειτουργεί όπως το να ρίξεις ένα παιδί που δεν ξέρει κολύμπι στα βαθιά νερά μιας λίμνης. Όπως το παιδί κινδυνεύει να πνιγεί αλλά σχεδόν πάντα καταφέρνει να επιπλεύσει στην επιφάνεια του νερού και να μάθει έστω και με αυτό τον σκληρό τρόπο να κολυμπάει, έτσι και ο φλώρος (μπροστά σ’αυτή την άγρια κατεδάφιση του οικοδομήματος που στεγάζει την φλωρίτιδα του), μπορεί και αυτός να μάθει να κολυμπάει μέσα στον κόσμο, να ψαρεύει και να απολαμβάνει τα μακροβούτια μιας "ριψοκίνδυνης" ζωής.

Η θλίψη είναι ευλογημένη

Τι μου χρειάζονται οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν την απόχρωση των λανθάνοντων σκέψεων μου, που δεν μπορούν να ψηλαφίσουν το κόσμο το βράδυ, που δεν μπορούν να δουν το μεγαλείο της θλίψης..

Η θλίψη οδηγεί στην πραγματική αλήθεια. Μόνο μέσα στη θλίψη μπορείς να παρατηρήσεις την ανεπάρκεια των ιδεών, την κενότητα των εννοιών, το σκοτάδι της καθημερινής ανατολής του ήλιου. Χρειάζεται θλίψη για να προχωρήσεις από τα απλά επίπεδα σκέψης στα βαθύτερα, από την επιφάνεια στην ουσία. Σκεφτόμαστε σε μια εγγενή κατάσταση θλίψης.

Τώρα καταλαβαίνω πως κάθε μεγάλη μορφή στροβιλιζόταν στα βάθη της ψυχής του, με μια πηγαία ανεξήγητη θλίψη. Και όλα αυτά γιατί δημιουργούμε συχνότερα μέσα από την θλίψη παρά μέσα από την χαρά.

Τα όρια της σκέψης σου τελειώνουν μαζί με τα όρια της γλώσσας σου.

Εν αρχή ην ο λόγος, αφού από τον λόγο ξεκινάει ο κόσμος να πλάθεται, αφού με τον λόγο οι άνθρωποι επικοινωνούν πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με τους συνανθρώπους τους.
Περιγράφοντας τα συναισθήματα σου, τις ανησυχίες σου, τις ιδέες σου είναι ο μόνος τρόπος να τα συλλάβεις και να τα αισθανθείς... Με τον λόγο μπορείς να μετουσιώσεις τα ένστικτα σου, γιατί με τον λόγο μπορείς να τα κατανοήσεις.
Κάποτε μια φίλη από την Τουρκία μου είπε ότι στην γλώσσα της δεν υπάρχει η λέξη, πρόκληση και ότι για να αντιληφθεί την συγκεκριμένη λέξη όφειλε να την εξηγήσει στον εαυτό της, ως μια λέξη που εκφράζει μια κατάσταση ευχάριστης δυσκολίας.
Πόσο πιο δύσκολη, σκέφτηκα, θα ήταν η επικοινωνία με τον εαυτό μας και μεταξύ μας αμα δεν υπήρχαν οι κατάλληλες λέξεις; Πόσο διαφορετικά θα ήταν όταν θα έπρεπε να λέμε την πρόκληση, "ευχαριστη δυσκολία" και τον κίνδυνο να τον περιγράφαμε ως "την πιθανότητα να συμβεί κάτι κακό».
Τις προάλλες διάβαζα ότι υπάρχουν φυλές στην Ινδονησία που δεν γνωρίζουν την λέξη έρωτας γιατί δεν υπάρχει ως λέξη στην γλώσσα που χρησιμοποιούν. Και αμα δεν σου έμαθαν μια δύσκολη έννοια όπως τον έρωτα, τουλάχιστον λεκτικά, πως μπορεί κάποιος να αντιληφθεί αυτό το συναίσθημα, η ουσία του οποίου απασχολεί εδώ και αιώνες τον άνθρωπο.
Γι’αυτό κυρίως το λόγο είμαστε τυχεροί σαν Έλληνες αφού η γλώσσα που χρησιμοποιούμε έχει ένα ωκεανό από λέξεις και έννοιες που μπορούν να αναπαραστήσουν το σύμπαν.

Γιατί πως μπορεί ένας ολόκληρος λαός να αντιληφθεί την έννοια μιας λέξης που δεν υπάρχει στην γλώσσα του. Πως μπορεί να περιγράψει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα αμα δεν έχει τις κατάλληλες λέξεις;
Η γλώσσα είναι το μέσο και οι λέξεις τα εργαλεία για να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας. 'Ισως τελικά ο πολιτισμός έχει να κάνει με την γλώσσα. Γιατί η γλώσσα αυξάνει τις ηδονές μας και οι λέξεις μας μεταφέρουν έννοιες και μας προβάλουν παραστάσεις..

Σημείωση: Η φωτογαφία είναι του Στέλιου Καλλινικου http://www.stelioskallinikou.blogspot.com/

Το πρώτο κινούν

Το αίσθημα της μοναξιάς προσπαθεί ο καθένας από εμάς να γεμίσει.
Έρωτας, τέχνη, οικογένεια, φίλοι, ταξίδια, διασκέδαση... 'Ολα αυτά σκεδάνουν την μοναξιά και να αναπληρώσουν το κενό που νιώθουμε.
Το ενδεχόμενο να μείνουμε μόνοι μας τρομοκρατεί, μα ταυτόχρονα λειτουργεί σαν μια κινητήρια δύναμη που μας σπρώχνει προς τα εμπρός, μας κάνει να προχωρήσουμε να κάνουμε πράγματα, να ζήσουμε....
Η ειρωνία για τον άνθρωπο είναι ότι η μοίρα του είναι η μοναξιά. Ο καθένας από εμάς καποια μερα θα μείνει μόνος του.. Ο άνθρωπος σ’αυτό τον κοσμο ερχεται και φευγει μονος..
Ότι προσπαθεί με κάθε μέσο να αποφύγει μια ολόκληρη ζωή αναπόφευκτα θα συναντήσει τελικά μπροστά του.

Allegro

"Ο Αλμπερ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει να αυτοκτονείς ή όχι. Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος. Σίγουρα όταν το έγραψε ο Καμύ θα είχε στραβοκοιμηθεί και ο Ρόμπινς θα είχε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι. Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Και αυτό είναι: Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή; Απάντησε μου σ'αυτό και θα σου πω αν πρέπει να αυτοκτονείς ή όχι. Απάντησε μου σάυτο και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου. Απάντησε μου σ'αυτο και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι."

Ο Κουστουμοφόρος

"Time is money" θα τον έχετε ακούσει να λέει συχνά στα παιδιά του και "Value for money" στους συνεργάτες του. Η καλύτερη συμβουλή που μπορούσε να δώσει ήταν"just do it" ενώ όλη η ηθική του συνείδηση αναλωνόταν στο "save the planet" με πράσινη ανάπτυξη και "οικολογικά" κεφάλαια.
Θεωρούσε ανώριμο να ασχολείται κανείς με την τέχνη και πίστευε ότι όλοι οι καλλιτέχνες ήταν αργόσχολοι. Τέχνη γι' αυτόν ήταν οι ακριβοί πίνακες που είχε στο καθιστικό του, τους οποίους επέλεξε γιατί κυριαρχούσε το καφέ χρώμα και ταίριαζαν έτσι με τους ντιζαϊνάτους καναπέδες του.
Πολλές φορές έκρινε τους άλλους από το πόσο κοντά βρίσκονταν στο δικό του κώδικα ντυσίματος, ενώ πίστευε ότι ήταν αλάθητο κριτήριο το επάγγελμα του άλλου για το ποιός ήταν πραγματικά.
Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ρευστότητα και γι' αυτό παντρεύτηκε την Καίτη που ήταν η γυναίκα που του εκμυστηρεύτηκε, πως μαζί του είχε για πρώτη φορά οργασμό. Μαζί της έκανε δύο παιδιά και αγόρασε ένα ¨κουκλόσπιτο" με ένα παχουλό στεγαστικό. Έτσι θεωρώντας πως ολοκλήρωνε την Καίτη σαν γυναίκα προσφέροντας της οικογένεια και σπίτι, αφοσιώθηκε στην δουλειά του με μόνο σκοπό να αποκτήσει χρήμα και προαγωγές. Επένδυσε στην τακτική δουλέια-σπίτι-δουλειά και προσάρμοσε όλα τα πιστεύω του μ' αυτά της εταιρίας παραδίδοντας ψυχή και σώμα στην προσπάθεια του να μένει πάντα ικανοποιημένο το αφεντικό. Υπήρχαν περίοδοι που σταματούσε να σκέφτεται για την επιχείρηση μόνο όταν έτρεχε για κατούρημα και όταν έκανε σεξ, άμα έκανε σεξ δηλαδή.
Μια μέρα όμως είδε απ' το παράθυρο κάτι φωτεινό να φεύγει από μπροστά του, να τον κοιτάει περιφρονητικά και να χάνεται σε ένα ίσιο δρόμο που κατέληγε σε ένα γλυκό πουθενά. Δεν έβλεπε τίποτα περισσότερο από την ζωή που χάλασε στις μπίζινες να τον κοροϊδεύει από μακρυά, έχοντας το το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού της χεριού ανασηκωμένο.


(η φωτογραφία είναι του Στέλιου Καλλινίκου, http://www.stelioskallinikou.blogspot.com )

Lady Uber

Εμφανίστηκε λίγο πριν το τέλος της μετα-μοντέρνας εποχής και αποτελεί το νέο είδος της "ελεύθερης" γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία. Το κύριο της χαρακτηριστικό είναι ο ακομπλεξάριστος της χαρακτήρας, ενώ η μεγαλύτερη της κατάκτηση είναι η αποβολή σχεδόν όλων των ανασφαλειών της.
Συνήθως έχει κάποια περιττά κιλά. Θα την δείτε όμως να τα αντιμετωπίζει με επιδεικτική αδιαφορία. Γνωρίζει πολυ καλά ότι τα παχάκια της είναι ευεργετικά πιασίματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν "ερωτικές λαβές" στο sex και γι'αυτό δεν θα την ακούσετε ποτέ να δηλώνει ότι την επόμενη εβδομάδα ξεκινάει δίαιτα ούτε ότι το εκλαίρ έχει 372 γαμημένες θερμίδες.
Η Lady Uber μπορεί επίσης προς έκπληξη των ανδρών να μαγειρεύει. Μην φανταστείτε καμιά αρρωστημένη Βέφα, αλλά σίγουρα έχει κανα-δυο συνταγές κρυμμένες στο συρτάρι της για να την παλέψει κατά την περίοδο της κατοχής. Αποφεύγει το μακιγιάζ και αν καμιά φορά δεν έχει άλλη επιλογή από το να βαφτεί, δεν μασκαρεύεται σαν κλόουν αλλά πάντα διαλέγει το φυσικό look. Ντύνεται πάντα σύμφωνα με τον σωματότυπο της, αναδεικνύοντας έτσι το κορμί της, δίχως να μπαίνει σε κολάν που δεν χωράει και να ανεβαίνει σε ξυλοπόδαρα που της γαμάνε τα πόδια. Τις περισσότερες φορές αποφεύγει το σουτιέν γιατί απλά νιώθει να την περιορίζει. Η Uberlady παραδόξως καταλαβαίνει τον άντρα. Ξέρει ότι κάθε άντρας μπορεί να υπάρξει και γουρούνι, γι'αυτό και τον ανέχεται με "μεγαλοψυχία", χωρίς όμως να τον νταντεύει. Όσο για τα standards καθαριότητας, δεν τον ξεσκατίζει ποτέ, τον αφήνει να κολυμπήσει στην βρωμιά και την σαπίλα μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος, ότι ήρθε η ώρα να σώσει το τομάρι του, από την απειλή της μηνιγγίτιδας.

Είναι μια βελτιωμένη εξέλιξη της γυναίκας-καριόλας. Σε αντίθεση όμως με την καριόλα που έκανε τον φεμινισμό σημαία ξεχνώντας την θηλυκότητα της και αναπτύσσοντας την ανδρική της πλευρά με ψέματα, φτύσιμο και ξεπέτες, η Lady Uber αναδεικνύει την γυναικεία της φύση, αποβάλλοντας στοιχεία αμαζόνας που υιοθέτησε η πρόγονος της. Ο τρόπος ζωής της καριόλας και τα κούφια θέλω της δεν αρκούν στην Uber, γιατί απλά ψάχνει κάτι πιο ουσιαστικό. Στην πορεία για να το βρει (σ'αυτό το σημείο πολλοί την μπερδεύουν με την καριόλα) είναι διατεθειμένη να φασωθεί, να πουτανιέψει και να ξενοκοιμηθεί με τον καθένα.
Η Lady Uber είναι δραστήρια και δυναμική μα ταυτόχρονα θηλυκιά και τρυφερή γι'αυτό και δημιουργεί κακό συνδυασμό με τον Βαρβατουάρ αλλά και με τον Φλώρο. Ο πρωτόγονος χαρακτήρας του Βαρβατουάρ δεν μπορεί να ανεχτεί μια δυναμική γυναίκα που δεν μπορεί να εξουσιάσει, ενώ η άτσαλα αναπτυγμένη ιδιοσυγκρασία του Φλώρου συγκρούεται με τον ερωτισμό της.

Η Uber θέλει λίγη καφρίλα σε συνδυασμό με τζεντλεμεντίλα. Δεν είναι γαζέλα για να την κυνηγίσει ο Βαρβατουάρ, ούτε είναι η ίδια κυνηγός για να ρίχνει τα δίκτυα της σε κάθε Φλωρούμπα περαστικό που δεν μπορεί να την προσεγγίσει. Αυτό που ζητάει είναι ένα αμοιβαίο παιχνίδι, ένα ατίθασο φλερτ που ο καθένας θα ρίξει άφοβα τα χαρτιά του στο τραπέζι και θα παίξουν και οι δύο με ίσους όρους. Θέλει κάποιον που να της δίνει την αίσθηση της κυριαρχίας και της ισότητας μαζί, κάποιον που να μπορεί να την ξεκωλιάσει αλλά πάντα μετά να την σκεπάζει με την κουβέρτα της θαλπωρής.
Παρόλα αυτά η Lady Uber σαν μετεξέλιξη της καριόλας και μακρινός απόγονος του καλού κοριτσιού έχει και αυτή, την τάση να κολλάει με φλώρους και με βαρβατουάρ. Η αλήθεια είναι ότι έχει ανάγκη και την βαρβατίλα αλλά και την φλωρίτιδα, γιατί η Uber συνδυάζει την γυναικεία φύση με όλα τα χαρακτηριστικά της νέας εποχής. Έτσι ενώ η μοίρα του καλού κοριτσιού είναι ο Βαρβατουάρ και της Καριόλας ο Φλώρος (ή και αντίστροφα). Η Lady Uber δεν έχει άλλη επιλογή από το να ψάξει τον Ubersexual της.


Υ.Γ. Το κείμενο είναι απόλυτα εμπνευσμένο και σε μερικά σημεία οι χαρακτήρες του είναι περήφανα κλεμμένοι από την στήλη της Ειρήνης Χειρδάρη, Bedtime Stories στην Lifo. Πιο συγκεκριμένα: http://www.lifo.gr/mag/columns/3028

" Υπάρχουν φορές που νοιώθουμε τη μοίρα να κλείνει γύρω μας σαν χέρι γύρω από πόμολο πόρτας. Ναι, μπορούμε να αντισταθούμε. Αλλά ένα πόμολο που δεν γυρίζει, μια πόρτα που κολλάει και δεν ανοίγει, είναι ενοχλητική για τους Θεούς. Και οι Θεοί μπορεί να αποφασίσουν να την ανοίξουν με μια κλοτσιά. Ή ακόμα χειρότερο, μπορεί να απομακρυνθούν αηδιασμένοι, αφήνοντας μας να κρεμόμαστε βουβοί από τους σφιχτούς μεντεσέδες μας, έχοντας χάσει την μοναδική ευκαιρία στην ζωή να ανοιχτούμε στον περιττό κίνδυνο, και επομένως και στην γοητεία της ζωής. "

Τομ Ρόμπινς

Ταξίδι στη Άβυσσο

Γυναίκα: Τώρα μπορούμε να ονειρευτούμε.. Έλα, και μη σκέφτεσαι πια, μην κοιτάς πια προς τον έρωτα.

Άντρας: Όχι... Τώρα είναι αδύνατο. Μπορούμε να μη σκευτόμαστε πια, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι κάποτε σκεφθήκαμε.. Ας φανούμε δυνατοί και ας χωρίσουμε για πάντα. Μακάρι να καταφέρουμε να ξεχάσουμε πως ονειρευτήκαμε τον έρωτα κι αυτός αποδείχτηκε ένα ασήμαντο άγαλμα..

Γυναίκα: Δεν τολμώ πια να πω πως σ' αγαπώ, αλλά θα σ' αγαπώ για πάντα. Εσύ σίγουρα δεν μ' αγάπησες.. Εσύ...

Άντρας: Αχ σε καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω. Εσύ δε μ'αγαπας. Αγαπάς το μελλοντικό σου παιδί.

Γυναίκα: Όχι, εσύ δε με καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις την γυναίκα. Σ' αγαπώ και σε σένα αγαπώ τον πατέρα του μελλοντικού παιδιού μου. Δυο πράγματα αγαπώ σε σένα. Ακόμα και αν δεν κάναμε παιδιά δεν θα έπαυα να σ' αγαπώ. Πως θέλεις να καταλάβεις τις γυναίκες αν θεωρείς τον εαυτό τους ανώτερο τους;

Άντρας: Αχ, μα δεν μ' αγαπάς αγνά. Αυτό που αγαπάς είναι το σπιτικό που θα σου δώσω - εμένα, τον άντρα σου, το παιδί που θα ερχόταν, το σπίτι, το νοικοκυριό, τη συντροφιά που θα κρατούσαμε ο ένας στον άλλο, τους φίλους που θα είχαμε ως ανδρόγυνο... Για δες πόσο διαφορετικοί είμαστε! Εσύ μ'αγαπάς γιατί με χρειάζεσαι, ενώ εγώ σ'αγαπώ με εκεινη την υψηλή αγάπη που έχει ο άνθρωπος για τα περιττά.

Γυναίκα: Περιττά! Αλίμονο στους ανθρώπους αν αγαπούσαν έτσι! Το περιττό είναι αυτό που μπορείς να πετάξεις. Κανείς δεν σκέφτεται να πάρει μαζί του στον ουρανό το περιττό.. Όταν μια γυναίκα αγαπάει, ο άντρας που αγαπάει είναι το απαραίτητο και το περιττό μαζί. Τι κακό υπάρχει στο ν'αγαπάς το ουσιώδες; Για μένα είσαι τα πάντα. Πέρα από σένα δεν υπάρχει τίποτα να αγαπήσω... Κοίτα αν αγαπάς τόσο πόλυ το περιττό είναι γιατί σου είναι αναγκαίο. Ίσως να θέλεις να πεις ότι το περιττό είναι πάντα στον πληθυντικό... Αχ είναι τόσο θλιβερό που πρέπει να είναι αληθινό! Πόσο μ'έκανες να υποφέρω...

Άντρας: Τίποτα δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι... Δυστυχήσαμε αυτό είναι όλο. Φτάσαμε στη στροφή αυτού του δρόμου κι απο'κει είδαμε την αγάπη και δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε να αγαπάμε.

Γυναίκα: Δεν μ'αγάπησες ποτέ. Αν με είχες αγαπήσει δεν θα μπορούσες να πεις κάτι τέτοιο. Αν με είχες αγαπήσει δεν θα σκεφτόσουν τον έρωτα, θα σκευτόσουν εμένα. Ναι, τώρα τέλειωσαν όλα, αλλά τέλειωσαν γιατί ανάμεσα μας δεν υπήρξε τίποτε άλλο εκτός από την αγάπη μου. Ίσως να μ'αγαπησες επειδή σκευτόσουν ότι σ'αγαπούσα ή ότι θα έπρεπε να σ'αγαπώ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μ' αγάπησες, αλλά δεν μ' αγάπησες από έρωτα..
Γιατί με κοιτάζεις έτσι τόσο διαφορετικά τόσο απόμακρα;

Άντρας: Γιατί τώρα συνειδητοποιώ πόσο λίγο ξέρουμε τι είμαστε, τι σκεφτόμαστε, τι μας οδηγεί. Τώρα καταλαβαίνω πόσο μπερδεμένα και παράλογα είναι όλα αυτά. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Ένα τεράστιο χάσμα χωρίζει την μια ψυχή από την άλλη. Να τη ανακαλύψαμε. Εγώ το βλέπω αλλά εσύ δεν θέλεις να το δεις. Όμως ανακαλύπτοντας ότι δεν ξέρω τι να κάνω, κατάλαβα ότι ανάμεσα σε μας και σε μένα τον ίδιο ανοίγεται ένα άλλο χάσμα.. Περπατάμε σαν υπνοβάτες σ'ένα τόπο γεμάτο χάσματα...

Fernando Pessoa

Αυτοί

Έχουν μάθει όλοι τους να κλείνουν τα ματιά,
όταν ο βασιλιάς καίγεται πίσω απ’τα βουνά,
όταν κολυμπάει στην θάλασσα και βουλιάζει στην άβυσσο της.
Έχουν μάθει όλοι τους να μην αφήνονται: όταν γίνεται προσιτός ο θεός,
να περιφρονούν τον δορυφόρο που συμβολίζει το σύμπαν,
και όταν η φύση προσπαθεί να τους προσεγγίσει να κρύβονται σε ανήλιακα σκοτεινά σπήλαια.
Έχουν μάθει να αγγίζονται μα να μην αγγίζουν,
Σκεδάζοντας την ουσία και χωνεύοντας κάτω απ'την σάρκα τους ατόφια την ενέργεια.
Έχουν χιμήξει,
ξεσκίζοντας το δοσμένο και αφηρημένα παραγκωνίζοντας τον άνθρωπο,
επιστρατεύσαν τα ένστικτα,
δίνοντας υπόσταση στην -θρασύτατη- ανθρώπινη παρανόηση για την φύση.

Έχοντας περάσει το κατώφλι του εικοστού πρώτου αιώνα, η παρούσα στιγμή συστήνει τον δικό μας καιρό ως μια κρίσιμη περίοδο μετάβασης από την μεταμοντέρνα κατάσταση του ύστερου καπιταλισμού σε μια άλλη που θα μετατρέψει το μετα-το-μοντέρνο σε προ-.

Προ τίνος πράγματος είναι άγνωστο προς το παρόν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η τροπή που θα πάρουν τα πράγματα στον πλανήτη και η κατάσταση που θα διαμορφωθεί εξαρτώνται όχι μόνο από όσα κάνουμε αλλά και από όσα είμαστε διατεθειμένοι να σκεφθούμε ή να αποφύγουμε προκειμένου να οδηγηθούμε προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Μ' αυτή την έννοια, το ερώτημα πως είναι δυνατός ένας καλύτερος κόσμος από αυτόν μέσα στον οποίο ζούμε δεν είναι άκαιρο, ούτε καινούργιο, έχει ξανατεθεί και σε προηγούμενες περιόδους μετάβασης, όπου ισχύοντα κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικά συστήματα, δέσμια της ιστορικότητας τους, ύστερα από κάποια μακρά διάρκεια, φτάνουν κάποια στιγμή στο όριο της αντοχής και της νομιμότητας τους... Η θεωρητική εξέταση του ερωτήματος, ενέχει και την απάντηση με τον ίδιο τρόπο που η κατάστρωση ενός προβλήματος δρομολογεί την λύση του.

Αλεξάνδρα Δεληγιώργη

Δρω άρα υπάρχω

"Ο κόσμος αλλάζει.. Μη σπαταλάς την ζωή σου προσπαθώντας να αντιστρέψεις το ρεύμα της ιστορίας. Η ιστορία γέννησε την Ρώμη και η ιστορία την έθαψε κάποια μέρα. Αυτό που σου μένει να κάνεις είναι να επιδιώξεις μια ζωή βιωμένη στην πληρότητα της." Τομ Ρομπινς

Μήπως πρέπει να διακρίνουμε την δράση από την αντίδραση; Μήπως αυτοί που δρουν είναι και αυτοί που δημιουργούν τον κόσμο, ενώ αυτοί που αντιδρούν δεν πετυχαίνουν παρα να κρατήσουν κάποιες σημειώσεις στα περιθώρια των σελίδων της ζωής; Αντιδρώντας μήπως ακολουθούμε τα πεπραγμένα ενώ δρώντας δημιουργούμε αυτά που πρόκειται να συμβούν;

Η Αντίδραση, ευεργετική όπου υπάρχει, ατίθαση και όλο χάρη έχει ένα μεγάλο κουσούρι που καθορίζει τον χαρακτήρα της, πάντα ακολουθεί τις εξελίξεις, πάντα έρχεται να συγκρουστεί με τα τετελεσμένα και να προσπαθήσει να τα αλλάξει. Η Αντίδραση ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος της. Αυτή η μικρή αδελφή της Δράσης μας ξεγελά με την επαναστατική της συμπεριφορά έτσι που να νομίζουμε ότι δρούμε αμα την επιλέγουμε.

Αντίθετα η Δράση είναι μια δημιουργική δύναμη που πηγάζει από την ελευθερία του ανθρώπου να χαράξει την δική του πορεία σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα. Έχει την δυνατότητα να καθορίσει το περιβάλλον της. Ως πρεσβύτερη η Δράση από την Αντίδραση έχει το προνόμιο να πρωτοτυπήσει και να γεννήσει το καινούργιο. Είναι σε θέση να διαμορφώσει κάτι διαφορετικό, ένα προϊόν ενός ελεύθερου ανθρώπινου στοχασμού.

Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να ζήσουν με πληρότητα είναι και αυτοί που τελικά επιλέγουν την Δράση. Αυτοί που τα όρια της δράσης τους δεν τελειώνουν παρά εκεί που σταματά η σκέψη τους. Αυτοί που δεν σπαταλούν την ζωή τους αντιδρώντας στην γέννηση της Ρώμης αλλά δρουν για να δημιουργήσουν την Νέα Ρώμη.

"Τα χρήματα δεν κάνουν τον κόσμο να γυρίζει αλλά σίγουρα τον κάνουν πιο επίπεδο, πιο άχρωμο.
Σήμερα που ο κόσμος αλλάζει και μπαίνουν νέες προτεραιότητες στο τραπέζι, το στοίχημα είναι να γίνουμε πιο πλούσιοι με λιγότερα χρήματα.
Ώρα να κόψουμε ταχύτητα και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να δούμε γύρω μας τους κύκλους της ζωής. Πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας ποιοτικά.
Ισως έιναι ώρα να βάλουμε στην άκρη τα ρολόγια μας και να ακολουθήσουμε τον εσωτερικό μας ρυθμό, να αφήσουμε στη ντουλάπα την αστική μας πανοπλία και να γίνουμε πιο ρευστοί."

Moses Pendleton (Momix)

"Ο καθένας απο εμάς είναι ένα απύθμενο πηγάδι και άυτό το "απύθμενο" είναι προφανώς ανοιχτό στο απύθμενο του κόσμου.
Σε κανονινκούς καιρούς αρπαζόμαστε με όλη μας την δύναμη από το χείλος του πηγαδιού και εκεί περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
Ο άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει την δυνατότητα να αυτοδημιουργείται κάθε φορά πάνω στις συνθήκες που συναντά."

Κορνήλιος Καστοριάδης

"BALANCE"

"BALANCE" μια animation τανία μικρού μήκους του Christoph Lauenstein και του Wolfgang Lauenstein



Τι να τον κάνει κατάμονο τον εαυτό του...

Ο άνθρωπος υπάρχει μόνο εξαιτίας των άλλων ανθρώπων. Μπορεί να επιβιώσει μόνο με τους άλλους ανθρώπους και να δημιουργήσει μόνο για τους άλλους ανθρώπους. Τον εαυτό μας και τον κόσμο μπορούμε να τον γνωρίσουμε μόνο μεσα απο τους άλλους ανθρώπους. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει μόνος .
Ίσως να έχει περισσότερη ανάγκη τους όμοιους του για να επιβιώσει παρα κάθε άλλο ζώο.

Τι σκατά κουβαλάει μέσα του αυτό το δίποδο που να τον κάνει να διώχνει αυτό που του εγγυάται ζωή, που τον παροτρύνει να ξεπαστρέψει ακόμα και το είδος του αμα σταθεί μπροστά του;

Η φιλοδοξία είναι μια απο τις κινητήριες δυνάμεις στον άνθρωπο, αλλά μόνο οριακά μπορεί να τον εξυπηρετήσει γιατί απο την φύση της, τον οδηγεί σε σύγκρουση με τους συνανθρώπους του.Ο φιλόδοξος αφού φερμάρει την δόξα, μπορεί εύκολα να χάσει τις ισοροπίες που του υπαγορεύει το σύμπαν, για να την αποκτήσει.

Η Ματαιοδοξία είναι η αδυναμία της εκπτώσεως του εγώ, η αδυναμία να διακρίνεις μεταξύ εγώ και εαυτού. Ο ματαιόδοξος δεν μπορρεί να δει τον εαυτό του για να τον κρίνει. Αδυνατεί να αντιληφθεί το ποιός είναι και την προέκταση των πράξεων του.

Η Κτητικότητα, ενα γλυκό αίσθημα που ανακουφίζει την ανασφάλεια του εαυτού μας, για την ουσία του, για το ποιός δηλαδή πραγματικά είναι. Ένα αίσθημα που εύκολα μπορεί να αντικαταστήσει το «είναι» με το «έχειν» και τότε, τα αντικείμενα γίνονται είδωλα, τα άψυχα αποκτούν ουσία και οι άνθρωποι θεοποιούνται.

Αφηρημένα ο άνθρωπος παραγκωνίζει τον άνθρωπο και επικύνδινα οδηγείται προς το αδιέξοδο. Δίνοντας υπόσταση στην παρανόηση του για τον κόσμο επιστρατεύει μόνο τα λανθάνοντα ένστικτα και τα χρησιμοποιεί για να σκεδάνει το κενό της ύπαρξης του καταστρέφοντας όμως και ότι τον περιβάλλει.

Όταν ο έφηβος μιλά με το ιερό βιβλίο της φυλής του

«Ένα σύγγραμμα που δοξάστηκε για αιώνες με τυφλή υπακοή, σίγουρα θα την έχει ψωνίσει με τον εαυτό του», σκεφτόταν.
Και τότε το ιερό βιβλίο άνοιξε απο μόνο του όπως ηταν πεταμένο στο χαλί, γύρισαν τα φύλλα με μανία λες και φυσούσε δυνατός άνεμος και σταμάτησαν απότομα κάπου στην μέση του βιβλίου. Αμέσως ακούστηκε μια φωνή απόκοσμη, βγαλμένη απο τα έγκατα της γης. «Μην με πετάς και μην με χλεύαζεις. Αν με αφήσεις καταραμένος θα ‘σαι για παντα στην αναζήτηση της αλήθειας που δεν πρόκειται να βρεις αλλά να δημιουργήσεις, όπως έκανες άλλωστε με εμένα.»

«Θα ψάχνεσαι και θα αναζητάς και δυστυχισμένος θα ‘σαι άμα βρίσκεις γιατί κάθε καινούργιο θα αναιρεί το προηγούμενο και πάντα θα αλλάζεις και θα εξελίσεσαι γιατί τέτοια είναι η φύση σου. Ξέχασε την πνευματική γαλήνη που ειχες μαζι μου, αφήνοντας με, επιλέγεις την αέανη αναζήτηση. Και έτσι για όλη σου την ζωή θα ψάχνεις,θα μορφώνεσαι, θα κατακτάς γνώσεις, θα δημιουργείς αξίες και κάθε φορά θα τα αναιρείς διότι θα θες να λειτουργείς ελεύθερα. Και πίστεψε με, δεν θα ακολουθήσεις ποτέ περισσότερο απο κάποια φεγγάρια τον λόγο τους γιατί θα ξέρεις πως δεν είναι θέσφατος λόγος όπως τον δικό μου αλλά ανθρώπινης εμπειρίας και σκέψης. Λόγος θνητός και παροδικός, προιόν κάποιας ανάγκης, κάποιων συνθηκών.»
«Έτσι λοιπόν πάντα θα αναζητείς και πάντα θα βρίσκεις μα θα είσαι καταδικασμένος πάντα να προχωράς και να αφήνεις πίσω σου αυτό που κατέκτησες. Σε λυπάμαι άνθρωπε γιατί μ’αφήνεις, γιατί ξέρω πως θα με ξαναδημιουργήσεις αφού χρειάζεσαι αρχές και κανόνες για να ακολουθείς, χρειάζεσαι κατευθυντήριες για να ζεις. Χωρις εμένα θα είσαι έρμαιο των παθών σου, χαμένος στον κυκεώνα των συναισθημάτων σου. Ελεύθερος απο προκαταλήψεις μα σκλάβος των ενστίκτων σου.»

Ούρλιαξε ο έφηβος οργισμένος. «Κακόμοιρο βιβλίο.. Πως ξέρεις πως δεν έχω ανάγκη να κολυμπήσω στον ωκεανό των ενστίκτων μου;»
Απόστρεψε το βλέμα του και συνέχισε αφού ανάσαναι πρώτα βαθιά «με το να νιώθω ενοχές γιατί τα νερά του ποταμού μου, κυλούν προς την θάλασσα, είναι ο πιο αστείος τρόπος για να περιορίσω την έμφυτη ροπή μου στην φθορά και στην κατάχρηση. Δεν είναι στην φύση μου να μεθώ, να διασκεδάζω, να ερωτεύομαι, να λατρέυω, να απεχθάνομαι, να μισώ, να δημιουργώ, να καταστρεφω...; Αν κάποιος πρέπει να μου βάλει όρια αυτός είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο άνθρωπος θα καθορίσει τον άνθρωπο, χωρίς θέσφατους κανόνες, παρά μόνο με το ελεύθερο του πνεύμα. Και για να γίνει αυτό για να αποκτήσω το δυνάμει ελεύθερο πνεύμα που φέρω μαζί μου απ’την απαρχή του είναι μου, πρέπει να ξεφορτωθώ το ανεπιθύμητο μου παρελθόν, δοσμένες αλήθειες και βεβαιοτητες ειναι για τους ανελεύθερους.»

«Εσύ είσαι ενα στοιχείο του παρελθόντος μου, που δημιουργήθηκε απο εμένα όταν ακόμα ήμουν ένα φοβισμένο πνεύμα, με ένα φοβισμένο λόγο. Αρπάχτηκα από σένα, γραπώθηκα απ΄τις σελίδες σου για να ανασάνω και να προχωρήσω. Το οτι όμως η παρουσία σου κράτησε τόσο δεν οφείλεται παρα σε κακές συγκυρίες που δεν με ήθελαν ελεύθερο. Αλλά τώρα τα πράματα άλλαξαν.. Έχω προσπαθήσει πολύ όλο αυτό τον καιρό, και τα έχω καταφέρει. Μπορώ τώρα πια να βλέπω κατάματα το απρόβλεπτο μέλλον, να αναζητώ νέες αφετηρίες και ταγμένος υπηρέτης στην εσωτερική μου φωνή να διαφυλάσσω την ελευθερία μου από τις επιταγές του περίγυρου μου. Δεν με βαστάει καμιά αρχή σφηνωμένο στην προκατάληψη. Ξέρω πως η φύση του ανθρώπου είναι η πολυπραγμοσύνη, η εναλλαγή και η εξέλιξη. Και έτσι θεωρώ υποχρέωση μου να βγάζω περίπατο κάποια ένστικτα μου, να καβαλικεύω τις χαριτωμένες παρεκκλίσεις του πραγματικού μου χαρακτήρα και να κουρσεύω την ομοιογένεια και τις φοβίες των γύρω μου.»

Βιβλίο ο κόσμος

Ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί
κι έχει γραφτεί με πράγματα κι όχι με λόγια.

Ένα βιβλίο μόνο έχει γραφτεί
κι έχει γραφτεί από τον Κόσμο, με τον Κόσμο, για τον Κόσμο.

Ο Κόσμος είναι το βιβλίο του Κόσμου.

Τέλος δεν έχει ο Κόσμος ούτε αρχή,
μα ο ποιητής αποκαλύπτοντας τον Κόσμο
είναι σα να τον φκιάχνει απ' την αρχή.

Υπάρχει μόνο ένα βιβλίο να διαβαστεί
και τούτο είναι το βιβλίο του Κόσμου.

Γράφω θα πει διαβάζω το βιβλίο του Κόσμου.
Όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο υπογραμμίσεις στο βιβλίο του Κόσμου,
όλα μου τα γραφτά δεν είναι παρά μόνο σημειώσεις, ζωγραφιές,
στα περιθώρια των σελίδων του.

Γραφω θα πει πως δείχνω στους ανθρώπους
πως προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους
την ομορφιά ή τη φρίκη που διαβάζω στο βιβλίο του Κόσμου.

Γιατί κανένας δεν αντέχει να διαβάζει μόνος το βιβλίο του Κόσμου.

----------

(Από τη συλλογή Ναός του Κόσμου)
Μεταφραση: Χασάν Μπαντάουι