Παράλογο vs Λογικής

Λογική: Θες κάτι να πιεις;

Παράλογο: Βάλε μου ένα ουίσκι.

Λογική: (Του βάζει και του το δίνει)

Παράλογο: (Το κατεβάζει σαν σφηνάκι.) Είμαι παγιδευμένος μέσα στο σώμα μου. Θέλω να με βοηθήσεις να βγω.

Λογική: Τι θες να κάμω;

Παράλογο: Μίλα μου, κάνε με να μιλήσω!

Λογική: Τι να σου πω;

Παράλογο: Ότι σου κατέβει στο μυαλό. Απλά μίλα μου. Κάνε με να μιλήσω. Έστω και για άσχετα.

(παύση)

Λογική: Σ’αρέσει το μήλο;

Παράλογο: Ναι

Λ: Το τρως με την φλούδα ή το τρως μόνο του;

Π: Με την φλούδα.

Λ: Τι σ’αρέσει στην φλούδα;

Π: Η φλούδα.

Λ: Η φλούδα; (χαμογελάει)

Π: Η φλούδα.

Λ: Η Φλάνδρα;

Π: Φλάνδρα;

Λ: Ξέρεις που είναι η Φλάνδρα;

Π: Τι είναι η Φλάνδρα;

Λ: Είναι μια περιοχή στο Βέλγιο.

Π: Έχεις πάει εκεί;

Λ: Όχι.

Π: Θες να πας;

Λ: Ναι.

Π: Να πας που δηλαδή;

Λ: Σ’αυτή την περιοχή που λέγεται Φλάνδρα

Π: Φάλαγγα!

Λ: (χαμογελάει) Η Φάλαγγα του Φράνγκο.

Π: Ζήτω ο Φράνγκο!

Λ: Γιατί;

Π: Φράγκο, Φράγκος, Φραγκόσυκο.

Λ: Σ’αρέσουν τα Φραγκόσυκα

Π: Πολύ

Λ: Φραγκόσυκα ή Σύκα;

Π: Σύκα

Λ: Η Συκιά ρίχνει τα φύλλα της. Εσύ ρίχνεις τα φύλλα σου;

Π: Νομίζω.

Λ: Το νοιώθεις αμα πέφτουν;

Π: Αμα πέφτει τι;

Λ: Τα φύλλα σου.

Π: Μ’αρέσει αμα πέφτουν τα φύλλα. Μ’αρέσει η πτώση.

Λ: Γιατί;

Π: Γιατί αυτό είναι που μας συμβαίνει συνέχεια, ασταμάτητα πέφτουν τα φύλλα μας, πέφτουν ασταμάτητα, πέφτουμε και εμείς μαζί τους.

Λ: Πέφτουμε και σηκωνόμαστε.

Π: Ποτέ δεν σηκωνόμαστε.

Λ: Πάντα σηκωνόμαστε.

Π: Πάντα πέφτουμε, μόνο πέφτουμε. Συνέχεια πέφτουμε, γερνάμε, ασπρίζουμε, πεθαίνουμε.

Λ: Θάνατος. Τι έιναι ο Θάνατος;

Π: (Χαμογελάει, Γελάει ευγενικά, πιο έντονα, γελάει παρανοϊκά)

Λ: Χαιρέκακος;

Π: Ο Χίτλερ.

Λ: Χίμαιρα.  Η χίμαιρα του Χίτλερ

Π: Η Χίμαιρα της ζωής.

Λ: Όπιο.

Π: Όπιο είσαι εσύ.

Λ: Είμαι;

Π: Είσαι.

Λ: Αυτό είναι κομπλιμέντο.

Π: Κίνα.

Λ: Ναι το όπιο είναι στην Κίνα.

Π: Το Σινικό τείχος είναι στην Κίνα.

Λ: Εσύ που είσαι;

Π: Εδώ.

Λ: Η Ψυχή σου που είναι;

Π: Στον παράδεισο.

Λ: Πιστέυεις στον παράδεισο;

Π: Βάλε μου ποτο, (του βάζει και του το δίνει) Πιστέυω στην Κόλαση.

Λ: Γιατί;

Π: Τώρα, εδώ, αυτό που ζούμε είναι η κόλαση. Βάλε μου και άλλο ποτο (του βάζει, το πίνει)

(μικρή παυση)

Λ: Όταν ήμουν μικρή πιστευα ότι η λέξη κόλαση βγαίνει από τη λέξη κόλος... Τότε πίστευα ότι και τα δύο ήταν φαύλα, κακά, ανεπιθύμητα.

Π: Η κόλαση βγάινει απ’τον κόλο; (χαμογελάει)

Λ: Κόλος ή Κουλός; Ποια λέξη προτιμάς;

Π: Κουλός

Λ: Εσύ είσαι κουλός;

Π: Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι κουλός.

Λ: Γιατί;

Π: Οι γονείς μου με έκαναν κουλό.

Λ: Μια χαρά σε βλέπω εγώ.

Π: Με έκαναν κουλό εδώ (δείχνει το στόμα του).

Λ: Όλους οι γονείς μας, μας έχουν κάνει κουλούς.

Π: Ζήτω οι κουλοί!

Π-Λ: Ζήτω!