Στο χωριό του πάνω κόσμου

Οι άνθρωποι της γειτονιάς μου κρατάνε όλοι μια φθαρμένη βαλίτσα  και μέσα της κρύβουν όλες  τις ανασφάλειες τους. Η βαλίτσα αυτή που δεν αποχωρίζονται ποτέ μα ούτε και τους περνά απ'το μυαλό τους να την ανοίξουν, πρέπει να μέινει κλειστή με κάθε τρόπο. Την κρύβουν να μην την δουν οι άλλοι, κάνουν και οι ίδιοι πως δεν την βλέπουν, κάνουν λες και δεν την κουβαλούν συνέχεια μαζί τους, λες και δεν υπάρχει.

Στο χωριό όμως του πάνω κόσμου, κανένας δεν έκρυβε ποτέ την βαλίτσα του, αλλα όλοι τις είχαν ανοιχτές μπροστά τους όπως τους πλανοδιοπώληδες που πουλάνε φυστίκια.
Ήταν τόσο άνετοι οι κάτοικοι αυτού του χωριού που σου προσέφεραν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους όπως τα πασατέμπο για να περνάς την ώρα σου.
 "Εδώ το καλό φυστίκι!"
"Φυστίκια!"
"Φυστίκια Αιγίνης.."
"Εδώ η περίεργη συνήθεια!"
"Να η μεγαλύτερη μου φοβία!"
"Ζήτω η χειρότερη μου ανασφάλεια"

Κάθε Κυριακή όλοι οι κάτοικοι του χωριού μαζεύονταν στο δάσος δίπλα απ'το χωριό, σε ένα κρυφό ξέφωτο. Έκει κάθονταν όλοι γύρω από μια φωτιά και μοιράζονταν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους.
Αντάλασσαν ανασφάλειες και φόβους όπως αντάλασσαν κάποτε οι παππούδες μας προϊόντα:
"Πάρε αυτά τα πορτοκάλια είναι απ'το περιβόλι μου"
"Έχεις τομάτες; Ορίστε τις έκοψα σήμερα από το κήπο μου."
"Μανιτάρια κανείς;".

 Έτσι λοιπόν όπως τα προϊόντα, οι άνθρωποι στο χωριό του πάνω κόσμου αντάλαζαν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους:
"Θέλει κανείς να νοιώσει πως είναι να φοβάσαι την μοναξιά;"
"Μου περισσεύει λίγη κλειστοφοβία αν ενδιαφέρεται κανείς."
"Μου δίνεις χαμηλή αυτοεκτίμηση για λίγο Ναρκισισμό;"

Κάπως έτσι μοιράζονταν τις ανασφάλειες τους και τους φόβους τους, και κάπως έτσι τελείωνε η σύναξη της Κυριακής στο δάσος του χωριού.. Οι ανασφάλειες άλλαζαν ιδιοκτήτες μέχι την επόμενη Κυριακή. Διανέμονταν όλες ίσα στους κατοίκους του χωριού και όλοι έφευγαν ευχαριστημένοι γιατί μοιράζονταν έτσι το βάρος της ανθρώπινης φύσης, δίνοντας ραντεβού για την επόμενη Κυριακή.

What is your Story?

Does it really matter, who am I or who are you? 
There are millions of ways that I can interpret who am I and who you are. It begins with how much you believe in yourself. There are two answers; one is limited and the other unlimited. 
“Limited answer” is the answer given by an individual and seeks to know all or some of your history. E.g. Your name, age, sex, country you come from and what type of character you are. Naturally it’s very common that everyone wants to seek these answers regardless if it’s relevant or irrelevant. 
The “unlimited answer” is the answer given by an individual and perceives only 3 things in common:
1. All of us are born.
2. All of us die
3. During those two vital moments that reflects everyone, we live at place called earth.

Having these three statements we can say that almost everyone answers the limited one. I believe if someone practices- let’s say- love on him , he will know what love as an emotion is , he will continuity love himself ,his love day by day will expand. If you apply this method on you, you will be surprised to know how harmonious you turn out to be. 
Clarify was a word that when I first heard it I didn’t knew its meaning. It’s actually a vital description of an act to free from ambiguity (as it says in the dictionary).
If it really matters to you these are opinions of an Armenian-Cypriot, 19 year old, male who believes in anarchy, existentialism individualism and many more...

By Dicko

Παράλογο vs Λογικής

Λογική: Θες κάτι να πιεις;

Παράλογο: Βάλε μου ένα ουίσκι.

Λογική: (Του βάζει και του το δίνει)

Παράλογο: (Το κατεβάζει σαν σφηνάκι.) Είμαι παγιδευμένος μέσα στο σώμα μου. Θέλω να με βοηθήσεις να βγω.

Λογική: Τι θες να κάμω;

Παράλογο: Μίλα μου, κάνε με να μιλήσω!

Λογική: Τι να σου πω;

Παράλογο: Ότι σου κατέβει στο μυαλό. Απλά μίλα μου. Κάνε με να μιλήσω. Έστω και για άσχετα.

(παύση)

Λογική: Σ’αρέσει το μήλο;

Παράλογο: Ναι

Λ: Το τρως με την φλούδα ή το τρως μόνο του;

Π: Με την φλούδα.

Λ: Τι σ’αρέσει στην φλούδα;

Π: Η φλούδα.

Λ: Η φλούδα; (χαμογελάει)

Π: Η φλούδα.

Λ: Η Φλάνδρα;

Π: Φλάνδρα;

Λ: Ξέρεις που είναι η Φλάνδρα;

Π: Τι είναι η Φλάνδρα;

Λ: Είναι μια περιοχή στο Βέλγιο.

Π: Έχεις πάει εκεί;

Λ: Όχι.

Π: Θες να πας;

Λ: Ναι.

Π: Να πας που δηλαδή;

Λ: Σ’αυτή την περιοχή που λέγεται Φλάνδρα

Π: Φάλαγγα!

Λ: (χαμογελάει) Η Φάλαγγα του Φράνγκο.

Π: Ζήτω ο Φράνγκο!

Λ: Γιατί;

Π: Φράγκο, Φράγκος, Φραγκόσυκο.

Λ: Σ’αρέσουν τα Φραγκόσυκα

Π: Πολύ

Λ: Φραγκόσυκα ή Σύκα;

Π: Σύκα

Λ: Η Συκιά ρίχνει τα φύλλα της. Εσύ ρίχνεις τα φύλλα σου;

Π: Νομίζω.

Λ: Το νοιώθεις αμα πέφτουν;

Π: Αμα πέφτει τι;

Λ: Τα φύλλα σου.

Π: Μ’αρέσει αμα πέφτουν τα φύλλα. Μ’αρέσει η πτώση.

Λ: Γιατί;

Π: Γιατί αυτό είναι που μας συμβαίνει συνέχεια, ασταμάτητα πέφτουν τα φύλλα μας, πέφτουν ασταμάτητα, πέφτουμε και εμείς μαζί τους.

Λ: Πέφτουμε και σηκωνόμαστε.

Π: Ποτέ δεν σηκωνόμαστε.

Λ: Πάντα σηκωνόμαστε.

Π: Πάντα πέφτουμε, μόνο πέφτουμε. Συνέχεια πέφτουμε, γερνάμε, ασπρίζουμε, πεθαίνουμε.

Λ: Θάνατος. Τι έιναι ο Θάνατος;

Π: (Χαμογελάει, Γελάει ευγενικά, πιο έντονα, γελάει παρανοϊκά)

Λ: Χαιρέκακος;

Π: Ο Χίτλερ.

Λ: Χίμαιρα.  Η χίμαιρα του Χίτλερ

Π: Η Χίμαιρα της ζωής.

Λ: Όπιο.

Π: Όπιο είσαι εσύ.

Λ: Είμαι;

Π: Είσαι.

Λ: Αυτό είναι κομπλιμέντο.

Π: Κίνα.

Λ: Ναι το όπιο είναι στην Κίνα.

Π: Το Σινικό τείχος είναι στην Κίνα.

Λ: Εσύ που είσαι;

Π: Εδώ.

Λ: Η Ψυχή σου που είναι;

Π: Στον παράδεισο.

Λ: Πιστέυεις στον παράδεισο;

Π: Βάλε μου ποτο, (του βάζει και του το δίνει) Πιστέυω στην Κόλαση.

Λ: Γιατί;

Π: Τώρα, εδώ, αυτό που ζούμε είναι η κόλαση. Βάλε μου και άλλο ποτο (του βάζει, το πίνει)

(μικρή παυση)

Λ: Όταν ήμουν μικρή πιστευα ότι η λέξη κόλαση βγαίνει από τη λέξη κόλος... Τότε πίστευα ότι και τα δύο ήταν φαύλα, κακά, ανεπιθύμητα.

Π: Η κόλαση βγάινει απ’τον κόλο; (χαμογελάει)

Λ: Κόλος ή Κουλός; Ποια λέξη προτιμάς;

Π: Κουλός

Λ: Εσύ είσαι κουλός;

Π: Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι κουλός.

Λ: Γιατί;

Π: Οι γονείς μου με έκαναν κουλό.

Λ: Μια χαρά σε βλέπω εγώ.

Π: Με έκαναν κουλό εδώ (δείχνει το στόμα του).

Λ: Όλους οι γονείς μας, μας έχουν κάνει κουλούς.

Π: Ζήτω οι κουλοί!

Π-Λ: Ζήτω!

Το "γνώθι σ'αυτό" είναι να γνωρίζεις τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους άλλους.