An illicit confession

Κλειώ:  Έχεις κάνει ποτέ ναρκωτικά;

Ανδρόνικος: Όχι, εσύ;
Κλειώ: Ναι.
Ανδρόνικος: Πως είναι;
Κλειώ: Είναι λες και οδηγάς ποδήλατο χωρίς πετάλι...
Ανδρόνικος: Δηλαδή;
Κλειώ: Θυμάμαι την πρώτη φορά που δοκίμασα, ένοιωσα πολύ περίεργα.. Ήταν όπως ένα άσχημο όνειρο..καθόμουνα σε ένα παγκάκι και ένοιωθα ότι καθόμουνα σε τρενάκι του Λούνα-παρκ.. Ξέρεις, από αυτά που κάνουν διάφορες επικίνδυνες μανούβρες και σου τρελαίνουν τα σωθικά. Δεν μπορούσα να ισορροπήσω, κρατιόμουνα σφικτά από το παγκάκι να μην πέσω και κουνιόμουνα λες και ήμουνα στο πιο επικινδυνο τρενάκι που υπάρχει. Και εκεί που δεν άντεχα άλλο να κρατιέμαι από το τρενάκι και ήμουνα έτοιμη να το αφήσω και να πέσω στο κενό.  Το τρενάκι σταμάτησε πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα.. Με το που σταμάτησε έκανα εμετό κάτω από την εξέδρα... και είδα ότι εκεί βρίσκονταν όλοι τους...
Ανδρόνικος: Όλοι τους; Ποιοι δηλαδή;
Κλειώ: Απ’την εξέδρα μπορούσα να δω όλους όσους γνώρισα ποτέ στην ζωή μου μέχρι τότε.. Εκεί ήταν η μάνα μου, ο πατέρας μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου, οι πελάτες του μπαρ, το αφεντικό μου ακόμα και ένας δάσκαλος–ιερέας που μου έκανε μάθημα στο δημοτικό... Ήταν όλοι κάτω από την εξέδρα που είδα και μίλησα έστω για μια φορά στην ζωή μου.. Και όλοι αυτοί με έβλεπαν κατάματα και μου μιλούσαν όλοι μαζί ταυτόχρονα.. Και δεν μπορούσα να ακούσω κανένα.. άκουγα μόνο ένα βουητό που μου τρυπούσε τα αυτιά, ένα βουητό που μπορούσε να σε τρελάνει.
Τον μόνο που ένοιωθα ότι μπορούσα να ακούσω από το πλήθος ήταν μια Θεία μου, αδερφή της μάνας μου που είχε πεθάνει από καρκίνο. Η Θεία με πλησίασε περισσότερο από όλους τους άλλους και κάτι προσπαθούσε να μου πει πιο δυνατά από τους υπόλοιπους. (Σταματάει να μιλάει και βλέπει το κενό)
Ανδρόνικος: Τι σου είπε η Θεία;
Κλειώ: Δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι ότι ήταν κάτι που δεν ήθελα να ξεχασώ.