..και συχνά αυτός που διάλεξε τη μοίρα του καλλιτέχνη, γιατί αισθανόταν διαφορετικός, μαθαίνει πολύ γρήγορα πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός, αλλά ομολογώντας την ομοιότητα του με τους άλλους. Ο καλλιτέχνης σφυρηλατείται μέσα σ'αυτό το συνεχές πηγαινέλα από τον εαυτό του στους άλλους, ανάμεσα στην ομορφιά που δεν μπορεί να αρνηθεί, και την κοινότητα απ'όπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Γι'αυτόν τον λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν ποτέ τίποτε, υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν.
Και αν πρέπει να πάρουν μια θέση σ'αυτό τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να είναι η θέση σε μια κοινωνία όπου, σύμφωνα με το μεγάλο λόγο του Νίτσε, δεν θα βασιλεύει πια ο κριτής αλλα ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.
Αφού το καθήκον του καλλιτέχνη είναι να συνενώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, δεν μπορεί να ευχαριστιέται με το ψέμα και την δουλεία, τα οποία όπου βασιλεύουν, ευνοούν την μοναξιά. Οποιεσδήποτε και αν είναι οι προσωπικές μας δοκιμασίες η ευγένεια του επαγγέλματος θα έχει πάντα τις ρίζες της στις δύο δυσβάσταχτες υποχρεώσεις: την άρνηση να πει ψέματα για κάτι που γνωρίζει και την αντίσταση στην καταπίεση.
Άλμπερτ Καμύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου