"Time is money" θα τον έχετε ακούσει να λέει συχνά στα παιδιά του και "Value for money" στους συνεργάτες του. Η καλύτερη συμβουλή που μπορούσε να δώσει ήταν"just do it" ενώ όλη η ηθική του συνείδηση αναλωνόταν στο "save the planet" με πράσινη ανάπτυξη και "οικολογικά" κεφάλαια.
Θεωρούσε ανώριμο να ασχολείται κανείς με την τέχνη και πίστευε ότι όλοι οι καλλιτέχνες ήταν αργόσχολοι. Τέχνη γι' αυτόν ήταν οι ακριβοί πίνακες που είχε στο καθιστικό του, τους οποίους επέλεξε γιατί κυριαρχούσε το καφέ χρώμα και ταίριαζαν έτσι με τους ντιζαϊνάτους καναπέδες του.
Πολλές φορές έκρινε τους άλλους από το πόσο κοντά βρίσκονταν στο δικό του κώδικα ντυσίματος, ενώ πίστευε ότι ήταν αλάθητο κριτήριο το επάγγελμα του άλλου για το ποιός ήταν πραγματικά.
Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ρευστότητα και γι' αυτό παντρεύτηκε την Καίτη που ήταν η γυναίκα που του εκμυστηρεύτηκε, πως μαζί του είχε για πρώτη φορά οργασμό. Μαζί της έκανε δύο παιδιά και αγόρασε ένα ¨κουκλόσπιτο" με ένα παχουλό στεγαστικό. Έτσι θεωρώντας πως ολοκλήρωνε την Καίτη σαν γυναίκα προσφέροντας της οικογένεια και σπίτι, αφοσιώθηκε στην δουλειά του με μόνο σκοπό να αποκτήσει χρήμα και προαγωγές. Επένδυσε στην τακτική δουλέια-σπίτι-δουλειά και προσάρμοσε όλα τα πιστεύω του μ' αυτά της εταιρίας παραδίδοντας ψυχή και σώμα στην προσπάθεια του να μένει πάντα ικανοποιημένο το αφεντικό. Υπήρχαν περίοδοι που σταματούσε να σκέφτεται για την επιχείρηση μόνο όταν έτρεχε για κατούρημα και όταν έκανε σεξ, άμα έκανε σεξ δηλαδή.
Μια μέρα όμως είδε απ' το παράθυρο κάτι φωτεινό να φεύγει από μπροστά του, να τον κοιτάει περιφρονητικά και να χάνεται σε ένα ίσιο δρόμο που κατέληγε σε ένα γλυκό πουθενά. Δεν έβλεπε τίποτα περισσότερο από την ζωή που χάλασε στις μπίζινες να τον κοροϊδεύει από μακρυά, έχοντας το το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού της χεριού ανασηκωμένο.
(η φωτογραφία είναι του Στέλιου Καλλινίκου, http://www.stelioskallinikou.blogspot.com )
Θεωρούσε ανώριμο να ασχολείται κανείς με την τέχνη και πίστευε ότι όλοι οι καλλιτέχνες ήταν αργόσχολοι. Τέχνη γι' αυτόν ήταν οι ακριβοί πίνακες που είχε στο καθιστικό του, τους οποίους επέλεξε γιατί κυριαρχούσε το καφέ χρώμα και ταίριαζαν έτσι με τους ντιζαϊνάτους καναπέδες του.
Πολλές φορές έκρινε τους άλλους από το πόσο κοντά βρίσκονταν στο δικό του κώδικα ντυσίματος, ενώ πίστευε ότι ήταν αλάθητο κριτήριο το επάγγελμα του άλλου για το ποιός ήταν πραγματικά.
Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ρευστότητα και γι' αυτό παντρεύτηκε την Καίτη που ήταν η γυναίκα που του εκμυστηρεύτηκε, πως μαζί του είχε για πρώτη φορά οργασμό. Μαζί της έκανε δύο παιδιά και αγόρασε ένα ¨κουκλόσπιτο" με ένα παχουλό στεγαστικό. Έτσι θεωρώντας πως ολοκλήρωνε την Καίτη σαν γυναίκα προσφέροντας της οικογένεια και σπίτι, αφοσιώθηκε στην δουλειά του με μόνο σκοπό να αποκτήσει χρήμα και προαγωγές. Επένδυσε στην τακτική δουλέια-σπίτι-δουλειά και προσάρμοσε όλα τα πιστεύω του μ' αυτά της εταιρίας παραδίδοντας ψυχή και σώμα στην προσπάθεια του να μένει πάντα ικανοποιημένο το αφεντικό. Υπήρχαν περίοδοι που σταματούσε να σκέφτεται για την επιχείρηση μόνο όταν έτρεχε για κατούρημα και όταν έκανε σεξ, άμα έκανε σεξ δηλαδή.
Μια μέρα όμως είδε απ' το παράθυρο κάτι φωτεινό να φεύγει από μπροστά του, να τον κοιτάει περιφρονητικά και να χάνεται σε ένα ίσιο δρόμο που κατέληγε σε ένα γλυκό πουθενά. Δεν έβλεπε τίποτα περισσότερο από την ζωή που χάλασε στις μπίζινες να τον κοροϊδεύει από μακρυά, έχοντας το το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού της χεριού ανασηκωμένο.
(η φωτογραφία είναι του Στέλιου Καλλινίκου, http://www.stelioskallinikou.blogspot.com )
5 σχόλια:
Είναι ένα τραγούδι των Σπείρα Σπείρα που φωνάζει: Ζήσε ρε!
Έτσι!
Δεν ήξερα το τραγούδι... πολυ όμορφο! Να 'σαι καλα!!
"Ζήσε ρε ταξίδι τ'ονειρο σου κάντο..
Ζήσε ρε κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει παρακάτω.."
http://www.youtube.com/watch?v=tnb40gVxzUo
πόσο είναι-ειμαστε εκει έξω τέτοιοι??πλήρως αντιπροσωπευτικό της συγχρονης εποχής!όλο δουλεια δουλεια και οι λίγοι που μειναμε να ψάχνουμε τον έρωτα-την ευτυχια-την χαρά-την ζωή κτλ τριγυρνάμε στα blogs τετοιες ώρες........
Πολύ δίκιο έχεις Μαγδαλένα!
"Δυστυχής αυτός που φοβάται να ριψοκινδυνέψει..γιατι το μόνο που του μένει είναι η βεβαιότητα ότι έχασε την ζωή του."
http://fashionablylonely.blogspot.com/
Είναι κάποιοι που αποκτούν το προφίλ που περιγράφεις. τη μοναδική ικανοποίηση την αντλούν από τη δουλειά, για αυτό τους ονομάζουν workaholics.
Κάποτε επειδή έτσι είναι πλασμένοι και κάποτε επειδή τρελλαίνονται δουλεύοντας τρελλά ωράρια, οπότε για αυτούς δεν υπάρχει πια "αλλη" ζωή εκτός από αυτήν μέσα στο γραφείο. Συνηθίζουν...
Υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που πέρασαν κάποια χρόνια δουλεύοντας σαν τρελλοί μόνο και μόνο επειδή έτσι τους ζητούσαν τα αφεντικά τους, μα στο τέλος αντέδρασαν και γλύτωσαν.
Αυτοί οι τελευταίοι στο τέλος παλεύουν σαν τρελλοί για να μην ξαναεπιστρέψουν σε εκείνους τους ρυθμούς εργασίας....Γιατί κατάλαβαν πως αυτή δεν είναι ζωή....
Δημοσίευση σχολίου