Αν η ελληνική γραμματική και όλη η ελληνική γραμματεία, όπως αναπτύχθηκαν δια μέσου των αιώνων, έχουν κάποια σημασία πέραν των επιφανειακών κανόνων ορθογραφίας, τότε έχω να πώ ότι το ἐγὼ ούτε δασύνεται ούτε περισπάται ενώ το ἡμεῖς και δασύνεται και περισπάται.
Επίσης, το ἐγὼ σε καμία πτώση εκτός της γενικής ενικού παίρνει περισπωμένη (ἐμοῦ όχι όμως και στο μου) ενώ το ἡμεῖς σε όλες τις πτώσεις παίρνει και δασεία και περισπωμένη. Ακόμα και στο ἡμᾶς που συνήθως το -ας παίρνει οξεία αφου συνήθως είναι βραχύ άρα μη καθαρό, ενώ στην περίπτωση του ἡμᾶς είναι μακρό άρα καθαρό και περισπάται.
Just saying...
Υ.Γ. Αν τελοσπάντων οι τόνοι και τα πνεύματα έχουν και κάποια άλλη σημασία από την επιφανειακή επιδερμική σημασία της σωστής ορθογραφίας...
