Κάποια χρόνια μετά, αρκετά χρόνια μετά είναι η αλήθεια – τόσα χρόνια μετά που πραγματικά με ξαφνιάζει που κάνω αυτή την σύνδεση – είχα μια περίεργη περιπέτεια με το κινητό μου. Όχι δεν μου το έκλεψαν ούτε το έχασα, απλά έσπασε. Τις πρώτες μέρες το βρήκα και λίγο ενδιαφέρον, λίγο ρομαντικό χωρίς κινητό. Σκέφτηκα ότι μπορώ να κάνω λίγες μέρες χωρίς κινητό. Μετά όμως από μια εβδομάδα πήγα τρέχοντας να πάρω καινούργιο, ήθελα και εγώ όπως όλοι να επικοινωνώ με τους γύρω μου. Πήρα λοιπόν ένα ωραίο καινούργιο κινητό που έκανε και εγώ δεν ξέρω πόσα πράγματα. Για να ξεκλειδώνει είχε ένα περίεργο κωδικό που καλά-καλά δεν θυμόμουνα. Είχε όμως και μια ρύθμιση για να το ξεκλειδώνεις με το δαχτυλικό σου αποτύπωμα. Να μην τα πολυλογώ πολύ τεχνολογία.
Σε ένα restart όμως που είχα κάνει το καινούργιο υπερ-κινητό δεν ξεκλείδωνε με το δαχτυλικό μου αποτύπωμα, αντ’αυτού ήθελε τον περίεργο κωδικό τον οποίο δεν θυμόμουνα. Έτσι δεν μπορούσα να ξεκλειδώσω το κινητό με αποτέλεσμα να μην μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μαζί του, ούτε ξυπνητήρι να βάλω, ούτε στο ίντερνετ να μπω, ούτε μηνύματα να δώ, και σαφώς ούτε να τηλεφωνήσω.. Τίποτα απολύτως δεν μου επέτρεπε να κάνω αν δεν έβαζα τον κωδικό που είχα ήδη ξεχάσει! Όταν όμως με καλούσαν μπορούσα να το απαντήσω. Ήταν ένα υπερ-κινητό που δεχόταν μόνο κλήσεις, τίποτε άλλο…
Happy Valentine's Day!
