"Well technically it's the study of matter.But I prefer to see it as the study of change. Now just think about this, Electron, they change their levels. Molecules? Molecules change their bonds. Elements, they combine and change into compounds. Well, that's all of life right?... It's solution then dissolution, over and over and over. It's growth, then decay, then transformation".
Breaking Bad
Εξεταστική περίοδος στην Δύση..τρεις γαμημένες εργασίες έπρεπε να γραφτούν σε πέντε μέρες.
Έγραψα δέκα χιλιάδες λέξεις συνολικά αλλά από αυτές αμφιβάλω αν οι δέκα λέξεις είναι δικές μου... Σε κάθε πρόταση έπρεπε να έχει μια παραπομπή από που βρήκα τις πληροφορίες μου, σε κάθε παράγραφο έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει αναφορά σε ένα άλλο συγγραφέα και κατα προτίμηση ακαδημαϊκό. Η γνώμη η δική μου δεν μετράει αν δεν την υποστηρίξω με επιχειρήματα που βρίσκονται σε ακαδημαϊκά άρθρα και διαλέξεις και αν πάλι επιμένω να γράψω τι πιστεύω εγώ, η υποσημείωση είναι απαραίτητη καθώς επίσης και η σύνδεση αυτού που λέω με μια σχολή σκέψης...
Εδώ το λένε citation, references και footnoting, εγώ το λέω αντιγραφή!
"It is our culture and history and we do not have to prove it to anyone by footnoting" Indian tribal spokesmen
Before the play began, Lizzie witnessed four drunk men attempt to throw two African Americans from a train. When they defended themselves one of the attackers, Thomas, pulled a gun and killed one of the men. The other victim managed to escape but was being perused because the men claimed that he had raped Lizzie and they were merely defending her. These men held high esteem in town and were either related to or friends with every man of power resented in the play. In Scene One police make their way into Lizzie’s apartment with no warrant. The prostitute promises to remain truthful as they attempt to get her to sign their false statement. In the last part of this scene they bring in the uncle of the murderer, the Senator, to pressure her more. He first pretends that he understands her and will leave her be, but he is truly manipulative. He pumps her with patriotic images of Uncle Sam and Thomas’ sad white haired mother. She finds herself sympathetic to the image of this woman and hopes to seek her approval by freeing her son.
THE SENATOR: Look at me, Lizzie. Do you have confidence in me? LIZZIE: Yes, Senator. THE SENATOR: Do you believe that I would urge you to do any-thing wrong? LIZZIE: No, Senator. THE SENATOR: Then I urge you to sign. Here is my pen. LIZZIE: You think she'll be pleased with me? THE SENATOR: Who? LIZZIE: Your sister. THE SENATOR: She will love you, from a distance, as her very own child. LIZZIE: Perhaps she'll send me some flowers? THE SENATOR: Very likely. LIZZIE: Or her picture with an inscription. THE SENATOR: It's quite possible. LIZZIE: I'd hang it on the wall. [A pause. She walks up and down, much agitated.] What a mess! [Coming up to THE SENATOR again]What will you do to the nigger if I sign? THE SENATOR: To the nigger? Pooh! [He takes her by the shoulders.] If you sign, the whole town will adopt you. The whole town. All the mothers in it. LIZZIE: But — THE SENATOR: Do you suppose that a whole town could be mistaken? A whole town, with its ministers and its priests, its doctors, its lawyers, its artists, its mayor and his aides, with all its charities? Do you think that could happen? LIZZIE: No, no, no. THE SENATOR. Give me your hand. [He forces her to sign.] So now it's done. I thank you in the name of my sister and my nephew, in the name of the seventeen thousand white in-habitants of our town, in the name of the American people, whom I represent in these parts. Give me your forehead, my child. [He kisses her on the forehead.] Come along, boys. [To LIZZE] I shall see you later in the evening; we still have something to talk about. [He goes out.] LIZZIE: Good-by. [They all go out. She stands there overwhelmed, then rushes to the door.] Senator! Senator! I don't want to sign! Tear up the paper! Senator! [She comes back to the front of the stage and mechanically takes hold of the vacuum cleaner.] Uncle Sam! [She turns on the sweeper.] Something tells me I've been had—but good! [She pushes the vacuum cleaner furiously.] CURTAIN J.P. Sartre
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014
Hello!
I'm having some problems to understand the world..
Δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβεις εκεί έξω μικρή μου. Τίποτα απολύτως .
Δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα απο αυτά που ακούς που βλέπεις που αγγίζει, τίποτα.
Και να θυμάσαι ουτε μπορείς να βρεις κάποιον για να σε βοηθήσει σε αυτό. Γιατι ούτε οι άλλοι μπορούν να καταλάβουν
Δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβεις εκεί έξω, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να νοιώσεις.
Να νοιώσεις:
τον φόβο αυτού που μιλά
την αγάπη αυτού που μένει σιωπηλός
την ανασφάλεια και τον φθόνο αυτού που κρίνει.
I really like you and I 'd love to meet you again!
But keep in mind that I'm easily distracted and I always forget anything that cannot impress me.
So I believe you have to buy the red shoes so I'll easily recognize you the next time.
«Έρχεται» φώναξε ο στρατιώτης που
βρισκόταν κοντά στην πύλη. Αμέσως όλοι μπήκαμε στην θέση μας ακίνητοι. «Παραταγμένοι και
ακίνητοι σαν πυλώνες ενός αρχαίου ναού» όπως συνήθιζε να λέει ο λοχαγός . Πόσες
φορές ήθελα να του φωνάξω ότι σαν καλάμια αν έλεγε θα ήταν καλύτερα. Δεκαοχτώ χρονών
καλάμια που ακόμα δεν έχουν καλά-καλά σχηματιστεί αλλά η Εθνική Φρουρά τα έχει κλαδέψει και προσπαθεί μ'αυτά να στηρίξει την αμυντική της μηχανή.
Την τελευταία φορά που έκανε παρόμοια
ξαφνική επιθεώρηση ο Μέραρχος είχαν λιποθυμήσει δυο στρατιώτες. «Άντε να σπάσουμε το ρεκόρ αυτή την φορά» ψιθύρισε ο Τάκης από την πίσω γραμμή
Kαλοκαιριάτικα! Ενώ έπρεπε να είμαστε όλοι γυμνοί σε μια παραλία,
βρισκόμαστε στην άσφαλτο του στρατοπέδου κάτω άπ’τον καυτερό ήλιο σαν ντυμένα καβλιά
να ιδρώνουμε, γιατί έτσι σύμφωνα με τον Μέραρχο θα δείξουμε πειθαρχημένο τάγμα και ετοιμοπόλεμο. Γαμώ τους ηλίθιους, γαμώ!
Μόλις φάνηκε ο Μέραρχος στο βάθος του
στρατοπέδου, ευθύς ο λοχαγός μας είπε άγρια «αυτός που θα κινηθεί την έβαψε». Οι
διαταγές ήταν ξεκάθαρες αυτός που θα κινηθεί θα τιμωρηθεί αυστηρά. Ξεκίνησε η
αντίστροφη μέτρηση. Ο μέραρχος άρχισε να
κατευθύνεται προς εμάς. «Απλά δεν θα κινηθώ» έλεγα του εαυτού μου «και όλα θα
πάνε καλά». O Λοχαγός μας είχε προειδοποιήσει ότι όχι μονό δεν θα κινούμαστε μετά το παράγγελμα της προσοχής αλλά ούτε θα αναπνέουμε.
Ο μέραρχος έφτασε στα τριάντα μέτρα
κοντά στον λόχο μας, «προσοχή» έκραξε ο λοχαγός. Και τότε όλοι κοκάλωσαν, κανείς μας δεν ανάπνεε πια.
Η δικιά μου ανάσα όμως, παρέμενε ανήσυχη.
Ένιωθα να ζαλίζομαι, είχα ήδη γίνει μούσκεμα άπ’τον ιδρώτα. Κάθε πόρος του δέρματος μου μεταμορφώθηκε σε πηγή που ανάβλυζε
αλμυρό νερό. Ρυάκια ιδρώτα ξεκινούσαν από
το μέτωπο μου και διασχίζανε όλο το πρόσωπο. Ένα όμως λοξοδρόμησε, δεν ακολούθησε
την πορεία των άλλων, δεν διέσχισε την μέσα μεριά του φρυδιού και από την κόγχη
δεν κατευθύνθηκε προς την μύτη μου, αλλά λίμνασε στην κόγχη του ματιού μου και εισχώρησε
στο μάτι. «Το κερασάκι στην τούρτα» σκέφτηκα. Ο ήλιος να μου τρυπάει
το κρανίο και να καίει τα σώθηκα μου, ο ιδρώτας να προκαλεί αναγούλα σε όλα τα μέρη του σώματος μου, το μάτι μου να τηγανίζεται σε ένα ξινό υγρό, και εγώ να μην μπορώ να
κάνω τίποτα για να ανακουφιστώ. «Θα αντέξω» έλεγα στον εαυτό μου «Δεν θα
κινηθώ για ακόμα λίγα λεπτά. Θα τελειώσει, που θα πάει».
Το μάτι μου ξεκίνησε και αυτό να εκρίνει υγρό, ο ιδρώτας τώρα γινόταν ένα με τα δάκρυα
του ματιού, το βλέμμα μου θόλωσε. Όλος ο κόσμος μου περιστρεφόταν γύρω από το έλος
που έκανε ο ιδρώτας στην κόγχη μου. «Να μπορούσα
μόνο για μια στιγμή να λυτρωθώ άπ’αυτο το μαρτύριο, να χώσω το δάχτυλο μου και
να καθαρίσω την περιοχή από το ενοχλητικό υγρό».
Ο μέραρχος χάζεψε τον λόχο για λίγο
με την συνοδεία του και προχώρησε στον επόμενο. Όλων τα βλέμματα στράφηκαν προς
τα εκεί. Κανείς δεν έβλεπε. «Δεν
γαμιεται» σκέφτηκα. Αμέσως κούνησα το χέρι μου και απελευθέρωσα το μάτι μου από το πυρωμένο υγρό. Το ρυάκι ξεκίνησε ξανά να κατρακυλάει. Χαμογέλασα από ανακούφιση,
λυτρώθηκα από το βασανιστήριο και δεν κινήθηκα.
Η συνοδεία με τους στρατηγούς πέρασε από όλους τους λόχους και οδηγήθηκε
προς τα γραφεία του στρατοπέδου. Ο λοχαγός χαιρέτησε τον μέραρχο και έμεινε και αυτός ακίνητος να βλέπει τον μέραρχο και την συνοδεία που απομακρύνονταν.
«Ελεύθεροι» μας φώναξε ο λοχαγός μετά από λίγο και όλοι ξεκίνησαν να αναπνέουν πάλι. Πριν προλάβω όμως να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν ελεύθερος να
κινηθώ και να ξυστώ όπως γουστάρω, άκουσα τη φωνή του επιλοχία να ηχεί
σαρδόνια από πίσω μου.
«Δημητριάδη... έχεις δύο μέρες κράτηση και αύριο να παρουσιαστείς στην αναφορά του λόχου.»
«Γιατί.» διαμαρτυρήθηκα.
«Γιατί παράκουσες τις διαταγές των ανωτέρων σου και έβαλες
την πατρίδα σε κίνδυνο.»
"Πατρίδα είναι όπου μπορείς να κάτσεις πάνω στο καθίκι της τουαλέτας χωρίς κανένα ενδοιασμό"
Ερώτηση: Τι διαφορετικό περιμένεις να δεις κάθε φορά που κοιτάς το χαρτί όταν φυσάς την μύτη σου; Μήπως αντί μύξα θα βρεις διαμαντάκια αυτή την φορά; Γιατί τόση περιέργεια να δούμε τι κρύβετε στο χαρτί; Τι μαρτυρά αυτή η κίνηση μας; Είναι ανάγκη για αυτογνωσία ή απόλαυση για βρωμερές εικόνες; Ω Άνθρωπε Σ αρέσει να κοιτάς, παραδέξου το! Μέτα το γάλα η επόμενη ουσία που γευστικές ήταν η μύξα σου, στο νηπιαγωγείο την έκανες μπαλίτσα, στο δημοτικό την έτρεμες σαν ο χάρος το λιβάνι μη σου μείνει η ρετσινιά του μίξη και στο γυμνάσιο την τσέκαρες με το καθρεφτάκι , και από τότε αυτός ο θεσμός έχει θεσπιστεί άλλοτε ρωτάς την κολλητή σου με ύφος συνωμοτικό " έχω τπτ" και άλλοτε απλά εύχεσαι να μην έχει ξεμείνει τίποτα και ο λόγος που σε κοιτούν χαριτωμένα είναι γιατί έχεις γαλλική μυτούλα και οχι σιχαμερή μιξουλα! Από τότε η συνήθεια που έγινε λατρεία, την τσεκάρεις με το που θα ξεπορτίσει στο χαρτί! Μια ολόκληρη ανθρωπότης παρατηρητης της μιξας! Η βρωμερή εικόνα που έγινε ανάγκη; Όσο πιο βρώμικη και πολύχρωμη τόσο πιο ενδιαφέρον! Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ολόκληρη η πορνοβιομηχανια θα μπορούσε άνετα να στηριχτεί στην φιλοσοφία τις μιξας! Η βρωμιά που σ αρέσει να κοιτάς! Και αν μια μέρα φυσήξεις και είναι μπλε; Τότε μόλις γλίτωσες 50 ευρώ που θα αράδιαζες στον γιατρό για να σου πει αυτό που απλά μόλις κοίταξες! U ve got the flu! Από την άλλη αν δεν ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου πως θα βρεις αυτό που χρειάζεσαι; Μήπως η παρατήρηση της μύξα ειναι απλα ενα αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης και αυτοπροστασίας? Η γνώση μέσα σου! Κοιτά καλά ανακάλυψε αυτό που έχεις και βρες αυτό που σου λείπει αν δεν το έχεις βρει ήδη, αφου τόσες φορές που έχεις κοιτάξει σίγουρα κάπου θα το χεις πετύχει! Όλα είναι εδώ και σου ανήκουν! Ακόμα και η μιξα έχει να σου μάθει πολλά!
Αναδημοσίευση από: ΠΑΥSΕΙS ΛΕΞΕΙS by a.n
Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
The way I see it, you can either run from it, or learn from it
Όπως λέει και το παλιό καλό ανέκδοτο η γυναίκα γεννιέται ελεύθερη, αλλά μέσα σε μια κοινωνία σαν την δική μας, οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και ολόκληρη η κοινωνία της γεμίζουν το κεφάλι με "πρέπει"να παντρευτεί "πρέπει" να κάνει παιδιά, "πρέπει" να κάνει οικογένεια. Λες και της βάζουν ένα μικρό τσιπ στο πίσω μέρος του μυαλού της που της υποδεικνύει τι πρέπει να κάνει σύμφωνα με την κοινωνία.
Όταν όμως αυτή μεγαλώσει αρκετά, σπουδάσει και διαμορφωθεί έτσι που να καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνο αυτό που έχει σαν προορισμό και ότι οι δυνατότητες της είναι ανεξάντλητες.
Αφού λοιπόν αντιληφθεί ότι όλα είναι ένα κοινωνικό "πρέπει", αρχίζει τότε να ζει πάλι σαν ελεύθερη, να πειραματίζεται και να μην θεωρεί πλέον ότι ο μόνος ουσιαστικό της σκοπός είναι να κάνει οικογένεια και παιδιά αλλά να ζήσει στο μέγιστο βαθμό τη ζωή της.
Με κάποιο τρόπο δηλαδή αποβάλει αυτό το μικρό τσιπ που της έχει βάλει η κοινωνία στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Τότε όμως η κοινωνία αφού έχει βγάλει το τσιπ, την αποκαλεί ξετσίπωτη.
Επιτυχία. Επιτυχία είναι αυτό που είμαστε τώρα αυτό που είσαι εσύ και κανένας άλλος, ο εαυτος σου. Ευλογημένος ο προορισμός, ευλογημένος όμως κυρίως για το ταξίδι που σε προτρέπει να ξεκινήσεις. Ένα ταξίδι αναζήτησης του κόσμου σου μέσα άπό τον κόσμο που ζεις. Βάλε στόχους μα απόλαυσε το δρόμο, χάζεψε μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. Ανάπνευσε και νοιώσε κάθε κύτταρο του είναι σου. Μην ανησυχείς θα φτάσεις στον προορισμό σου, γιατί ξεκίνησες το ταξίδι σου, θα φτάσεις εκεί που θα σε οδηγήσει ο εαυτός σου που αποφάσισε αυτή την διαδρομή. Μην ανησυχείς αν δεν είναι αυτό που φαντάστηκες, μη σε βαραίνει αν δεν είναι αυτό που νόμιζες πως θα βρεις, να ξέρεις ότι αυτό που θα δεις είναι η προσπάθεια εκπλήρωσης των ονείρων σου, είναι η προσπάθεια που έκανε ο εαυτός σου να βρει τον εαυτό του.
Όταν σταματήσεις να τρέχεις αφού πρώτα ξέχασες γιατί ξεκίνησες να τρέχεις ευθύς εξ' αρχής.
Όταν σταματήσεις να τρέχεις αφού ξέχασες ποιο τέρας σε κυνηγούσε και από ποια μονοπάτια πέρασες για να του ξεφύγεις.
Όταν γυρίσεις επιτέλους προς τα πίσω και δεις την μακρά κοιλάδα που διέσχισες από την τρομάρα σου χωρίς να γευτείς ούτε ένα κόκκινο βατόμουρο, θέλω να σκεφτείς μόνο αυτό: Πόσα κιλά Μαλάκας είσαι, αφού το τέρας το κουβαλούσες μέσα σου;
Every day teachers ask dozens of questions, hundreds of questions every week, thousands in a single year, over a million of questions during a professional lifetime"
The place where I grew up nurses a secret grievance: that the sea did not consent to wash its soil. But for all that, I know that the ocean's black wave takes you right into the deep, or all the way to China, A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis. The place where I grew up nurses a secret grievance: that the sea did not consent to wash its soil. But for all that, I know that the ocean's black wave takes you right into the deep, or all the way to China, A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis. I watch them inside my eyes, on the old ship, clinging to the deck like barnacles, all the emigrants: mute women, unspeaking, saving their strength, little children who do not realize what road they are walking. A! Those were heavy cargoes, in the old days, leaving for America. The curly hair of Katsaros flies in the wind as he looks backwards to the place of his birth. The wind brings to his ears beloved songs that he used to play on his guitar, it has brought them to me too, A! and to America, together with Marika, Dousia and Kostis. And as the ragged ship unloads in the harbour, the foreign policemen will stack them in rows. Some will find their way and thrive, and others will never quench their thirst until they die. A! In America... Greece, like a wild weed, you took root there too. I watch them inside my eyes, on the old ship, clinging to the deck like barnacles, all the emigrants...
Διάβαζα για το ολοκαυτωμα και έκανα google τις μειονότητες που υπάρχουν σήμερα στην Γερμανία.. Αρκετές μπορώ να πω..
Ανάμεσα σ'αυτούς 4 εκατομύρια Τούρκοι και λιγότερο από μισό εκατομύριο Έλληνες.. Και οι δύο αυτές μειονότητες μαζί αποτελούν το 4% του πληθυσμού της Γερμανίας.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι Εβραίοι το 1939 αποτελούσαν το 1% του πληθυσμού της Γερμανίας.
Good luck Καρτάσια!
Δευτέρα 7 Απριλίου 2014
Γράψε Ραββίνος στο google translate και άκου πως προφέρεται
Σίγουρα υπάρχει μια "φύση" που μας καθοδηγεί και δυστυχώς νοθεύεται από το τεχνητό μας περιβάλλον. Όπως και να έχει τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτο αλλά πραγματικά πιστεύω ότι: Μια αγκαλιά είναι πολύ καλύτερη από μια τσόντα, και μια τσόντα είναι πολύ καλύτερη από το γαμημένο το Voice.
Υ.Γ. Αν δεν με πιστεύεις άνοιξε την τηλεόραση τσόγλανε.
Αφήστε αυτό που διαβάζετε και κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε; Βρίσκεστε εκεί που θα θέλατε να είστε; Είναι όλα όπως τα θέλετε;
'Η μήπως, αν κοιτάξετε προσεκτικά τη ζωή σας, ή έστω τη μέρα σας, θα παραξενευτείτε με τις επιλογές που κάνατε και θα δυσκολευτείτε να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε αυτές;
Κι αν ανακαλύψετε πως ισχύει το δεύτερο, τότε ποιος πήρε όλες αυτές τις αποφάσεις για λογαριασμό σας;
.gif)
.jpg)
