Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

“The History of Sexuality”

(The short story "The History of Sexuality" was one of the 14 best short stories of the competition Sea of Words (IEMed) http://www.iemed.org/dossiers-en/dossiers-iemed/cultures-mediterranies/sea-of-words-2012/winners )



He took a deep breath and started to read:
“.. The ancient Greeks believed that desire itself addressed anything that was desirable, be it a boy or girl…” *
He raised his head, looked at him and added, “We all adore beauty, Papa… It makes sense doesn’t it? We like something when it satisfies our senses.”
 He cleared his throat and continued overbearingly:
“…We should consider how and in what form the pleasure enjoyed between men was problematic… In short, given that it was a widespread practice and the laws in no way condemned it and its attraction was commonly recognized, why was it the object of a special and especially intense moral preoccupation? So much so that it was invested with values, imperatives, demands…”*
“Hello Giorgos,” interrupted his sister Anna, entering the room. “What are you reading to Papa?”
“Hi Papa,” Anna said addressing her father and taking his hand, but Papa didn’t move as he was comatose. It had been a week since Giorgos had returned from his studies with Oliver, a fellow student, but father had suffered a sudden stroke after his son’s homecoming and had been clinically dead at the general hospital for three days now.
“You didn’t tell me what you’re reading to Papa,” Anna repeated, not having had an answer to her question.
The History of Sexuality by Foucault,” Giorgos replied a bit timidly.
“The one that analyses homosexuality?” Anna queried in surprise.
“Yes.”
“Are you kidding? You’re reading Foucault to Papa?”
“Yes, sure, why not? The Doctor said to talk to him. It’s good for him,” Giorgos protested.
“The Doctor said to talk to him, not to bombard him with ideas which he can’t accept. You’re spending all this time with Papa to give him sex education?”
“I’m telling him what he should already know.”
Their father, Mr. Yannis, belonged to a generation of Cypriots which, after the Turkish invasion of 1974, had made their fortune through hard work in construction. He had built a successful business taking on important projects. A heavyset old fashioned man, he often said mockingly: “We’re full up with the mentally disturbed who fuck little boys,” of course referring to the increase in numbers of gay people in current Cypriot society.
Giorgos and Anna were Mr. Yannis’s only children, beloved by their father, but especially Giorgos, Mr. Yannis’s only son.
“You’re telling him that you’re gay, now that he can’t hear you?” Anna solicited belligerently.
“The Doctor said that he can hear and understand everything.”
“Yes, but he can’t react.”

“Exactly! That why it’s an opportunity for him to understand and digest the fact that I’m queer. A poufter!” Giorgos repeated, spitefully lowering his face to his father’s ear to be sure that he would hear.
“Come on, stop that!” Anna implored, slapping him lightly on the shoulder. “Think what you are saying to Father!”
“It’s the truth! There are some things which must be said.”

Giorgos had felt a need to explore his sexual identity since he was fifteen. For him, things were not as obvious as his father had said; “a woman, a family, a home” was somehow not the ultimate purpose in life. For him it was something more than a matter of one plus one equals two. At twenty years of age, after having served in the army as required by the Republic of Cyprus, he had left to study law in London. There in that great Western metropolis, he discovered his real self. London had taught him the most important lesson of his life, that being different is an asset, not some defect or disadvantage as believed in the provincial city where he grew up. In London, he had understood that we are all equal, all different and that every person is unique. Giorgos had thereby discovered in this diverse city of millions, where no one judged someone else by their appearance or behaviour, that each person has their own truth and not some truth imposed by society. He was “liberated” in London, he often said. The only problem was that his family was not liberated at all with anything that did not fit in with the morals and beliefs of their small city, especially his father who thought of homosexuality as a disease of the mind.
“And now is the time to tell him, when he’s in a coma,” Anna reprimanded again.
“How could I tell him? You know how he thinks!”
“And you have to tell him now that he’s a vegetable.”
“You know what I think? I think that I’m the reason that Papa is in this state.”
“What do you mean?” Anna asked anxiously.
“The day he had his stroke was the last day that Oliver was in Cyprus.”
“I don’t believe that,” Anna intervened again. “Did he see you? Didn’t we agree that you wouldn’t do anything in Cyprus?”
Anna was the only person who knew the whole truth about her brother Giorgos. No one else knew that Giorgos was a homosexual, nor did anyone know that Oliver, who was a guest in their home during the days before the stroke, was not simply Giorgos’s fellow student, but his lover and roommate during the past two years in London.
“We didn’t do anything except for once, when I think Papa saw us,” Giorgos continued. “It was the last night before Oliver left and as we got ready to leave for the bar, Oliver and I kissed in the car. After a quarter of an hour, Mama called and said that Father had had a stroke. We found Papa at the living room window which looks out onto the street; it’s the only place in the house where one can see the cars in the street.”
Anna didn’t answer, remaining pensive, sadly looking at Father and added after a few moments of silence: “They’re right to say that the body reacts in the way it does to prevent us from going crazy. Perhaps poor Father preferred to die rather than to learn such a thing about his only son.”
“Yes, but he’s not dead, he’s in a coma,” Giorgos added emphatically, “everything happens for a reason! Didn’t you tell me that? Whatever happens to us happens for a reason. I’m convinced that this happened for him to be able to adjust to the idea that his son is gay.”
“So that’s why you’ve been lecturing him on sexuality for the past two days?”
“Yes, because if I hide this and cause such problems for myself and those around me… isn’t it better to tell the truth?”
“Anyway, we’ll talk later; Mama is coming now!” Anna interrupted.
“I’ll tell her also,” Giorgos said.
At that moment, their mother entered the room holding a plastic bag of biscuits from the pastry shop.
“What will you tell me also, Giorgos?” she asked, startling both of them.
Giorgos and Anna froze and no one answered. Their mother Mrs. Loukia, a veteran housewife whose greatest pleasures were TV soap operas and reality show endings had an imploring stare which left one no choice but to confess the entire truth.
“I’m gay Mother,” Giorgos said abruptly.
“You’re what?” she asked while trying to put the biscuits on the bedside table next to Papa.
“Gay.”
“Indeed,” she said indifferently, continuing her effort to place the biscuits on the side table.
“Mama,” Anna intervened, “did you hear what Giorgos just told you?”
Mother turned and looked, undisturbed, without having understood what was happening.
“Mother, I’m gay,” Giorgos repeated. “Oliver, who was staying at our house, is my boyfriend.”
Mrs. Loukia stopped and looked at them dumbly, as if she couldn’t grasp or understand the concept.
“He’s a homosexual, Mother, you know, a gay-boy,” Anna added categorically.
Then, as if someone had thrown a bucket of water in her face, she said vehemently, “What? Shush, don’t let your father hear you! Quiet. Whatever you want to say to me, you can tell me at home.”

*Excerpts from The History of Sexuality by Michel Foucault, “The Use of Pleasure”, Rappas Publications (Greek version)

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Γκαντεμιά ή αλήθεια;


Προσπαθώ να γράψω θεατρικό,
το γράφω.
 και βλέπω το closer..
γαμώ το, αντίγραψα το closer...
Προσπαθω να γράψω Godot,
τον γράφω.
και διαβάζω το La vie est Belle et Facile...
γαμώ το, αντίγραψα το  La vie est Belle et Facile...

Γκαντεμιά ή αλήθεια;

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Καρκίνωμα


Οι καλοί οι μαθητές, οι καλοί πολίτες, οι νομοταγείς "επαναστάτες", ο κόσμος που γυρίζει με την κανονική τροχιά της γης... αυτοί που πιστεύουν ότι: πρέπον είναι το σωστό.. αυτοί που υπολείπονται φαντασία, αυτοί που χορεύουν αμήχανα , αυτοί που δεν ακούνε μουσική, αυτή που σκέφτονται χωρίς να βλέπουν, χωρίς να μυρίζονται, χωρίς να αγγίζουν...όλοι αυτοί είναι ένα καρκίνωμα μέσα στο ανθρώπινο είδος.. είναι ιός που εξαπλώνεται μεσα στον άνθρωπο  και του γαμάει την δημιουργηκότητα, την ικανότητα να ξεχωρίζει και να εξελίσεται...


Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012




You could be brilliant but you are a coward!



«Ιστορία Σεξουαλικότητας»

(Το διήγημα «Ιστορία Σεξουαλικότητας» έχει διακριθεί στο ευρωπαϊκό διαγωνισμό διηγήματος “Sea of Words” του IEMed (European Institute of Mediterranean) και θα συμπεριληφθεί στην 5η έκδοση του διαγωνισμού με τα 14 βραβευθέντα διηγήματα.)


Ανέπνευσε βαθιά και ξεκίνησε να διαβάζει:
«.. Οι αρχαίοι Έλληνες φρονούσαν ότι η ίδια η επιθυμία απευθύνεται σε καθετί που είναι επιθυμητό, είτε αυτό είναι αγόρι είτε κορίτσι...»
 Σήκωσε το κεφάλι του, τον κοίταξε και πρόσθεσε, «Είμαστε όλοι λάτρεις του ωραίου μπαμπά.. Δεν σου φαίνεται πολύ λογικό; Μας αρέσει αυτό που ικανοποιεί τις αισθήσεις μας.» Καθάρησε λίγο το λαιμό του και συνέχισε με στόμφο αυτή την φορά:
«...Θα πρέπει μάλλον να αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο και με ποια μορφή η απόλαυση μεταξύ αντρών μπόρεσε να αποτελέσει πρόβλημα˙γιατί με λίγα λόγια ενώ επρόκειτο για μια πρακτική πολύ διαδεδομένη, έγινε εντούτοις αντικείμενο μιας ηθικής έγνοιας ιδιαίτερης και ιδιαίτερα έντονης σε βαθμό τέτοιο που να βρεθεί επενδυμένη με αξίες, επιτακτικές εντολές και...»

«Γεια σου, Γιώργο» τον διέκοψε η Άννα, η αδερφή του, που μόλις μπήκε μέσα στον θάλαμο. «Τι διαβάζεις στον μπαμπά;» «Γεια σου μπάμπα» απευθύνθηκε αυτή την φορά στον μπαμπά της η Άννα και του έπιασε το χέρι. Ο μπαμπάς όμως δεν σάλεψε. Ήταν τώρα μια βδομάδα που επέστρεψε ο Γιώργος από τις σπουδές του, μαζί με τον Όλιβερ, ένα συμφοιτητή του, αλλά ο μπαμπάς μετά την επιστροφή του γιου του έπαθε ξαφνικά εγκεφαλικό επεισόδιο και βρισκόταν στο γενικό νοσοκομείο εδώ και τρεις μέρες σε κατάσταση κώμα. 
«Δεν μου είπες τι διαβάζεις στον μπαμπά;» επανέλαβε η Άννα αφού δεν πηρε απάντηση. 
 «Την "Ιστορία της Σεξουαλικότητας" του Φουκώ» είπε ο Γιώργος κάπως συνεσταλμένα.. «Μ’αυτό που αναλύει την ομοφυλοφιλία;» ρώτησε η Άννα ξαφνιασμένη.
 «Ναι»
 «Είσαι με τα καλά σου; Διαβάζεις στον μπαμπά, Φουκώ;» 
«Ναι, γιατί όχι; Ο γιατρός άλλωστε είπε να του μιλάμε γιατί του κάνει καλό», διαμαρτυρήθηκε ο Γιώργος. 
«Ο γιατρός είπε να του μιλάμε, όχι να τον βομβαρδίζουμε με ιδέες που δεν μπορεί να αποδεκτεί. Γι’αυτό περνάς τόσες ώρες με τον μπαμπά; Του κάνεις σεξουαλική διαπαιδαγώγηση;»
 «Του λέω αυτά που έπρεπε να ξέρει ήδη».

 Ο μπαμπάς τους ο Κυρ Γιάννης ανήκε στην γενιά των Κυπρίων που μετά την Τουρκική εισβολή του 1974, έκανε λεφτά αφού δούλεψε σκληρά στις οικοδομές, δημιούργησε ένα επιτυχήμενο εργοτάξιο και ανέλαβε μεγάλες δουλειές. Άντρας βαρύς της παλιάς γενιάς, και όπως συνήθιζε να λέει κοροϊδευτικά: «γεμίσαμε από άρρωστους που πηδάνε αγοράκια». Ο Γιώργος και η Άννα ήταν τα μόνα παιδιά του Κυρ Γιάννη, αγαπημένοι και οι δύο του μπαμπά τους, μα ειδικότερα ο Γιώργος, ο μονάκριβος γιος του Κυρ Γιάννη που θα κρατούσε το όνομα και την επιτυχημένη επιχείρηση της οικογένειας. 
«Του λες δηλαδή ότι είσαι γκέι, τώρα που δεν μπορεί να σε ακούσει;» του επιτέθηκε η Άννα. 
«Ο Γιατρός μου είπε ότι μπορεί να ακούσει και να επεξεργαστεί τα πάντα». 
 «Ναι αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει». 
«Ακριβώς! Γι’αυτό είναι ευκαιρία να ακούσει ότι είμαι πούστης και να το χωνέψει. Πούστης!» επανέλαβε ο Γιώργος χαιρέκακα σκύβοντας στο αυτί του μπαμπά του, για να είναι σίγουρος ότι το άκουσε.» 
«Έλα σταμάτα!» του είπε η Άννα και τον χτύπησε ελαφρά στον ώμο. «Τι λες στον μπαμπά;» 

 Ο Γιώργος από τα δεκαπέντε του χρόνια είχε νοιώσει ότι η σεξουαλική του ταυτότητα τον καλούσε να την εξερευνήσει. Γι’αυτόν δεν ήταν όλα τόσο προφανή όπως έλεγε ο μπαμπάς του, δεν ήταν όλο το νόημα της ζωής του, «μια γυνάικα, μια οικογένεια, ένα σπίτι». Γι’αυτόν δεν ήταν ένα και ένα ίσον δύο, αλλά κάτι περισσότερο από αυτό. Στα είκοσι του χρόνια αφού έκανε και την στρατιωτική του θητεία που τον υποχρέωνε η Κυπριακή Δημοκρατία να κάνει, έφυγε από την Κύπρο για να σπουδάσει νομική στο Λονδίνο. Εκεί σ’αυτη την μεγάλη μητρόπολη της Δύσης ανακάλυψε και τον πραγματικό του εαυτό. Το Λονδίνο, τον δίδαξε το πιο σπουδαίο μάθημα της ζωής του, ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος και όχι καποιο κουσούρι ή κάποιο μειονέκτημα, όπως πίστευαν στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε. Στο Λονδίνο κατάλαβε ότι είμαστε όλοι ίσοι μα και όλοι διαφορετικοί και ο καθένας από εμάς μοναδικός. Έτσι λοιπόν ο Γιώργος μέσα σε μια πόλη εκατομυρίων ανθρώπων, διαφορετικών μεταξύ τους, που κανένας δεν έκρινε κανένα για την εμφάνιση και την συμπεριφορά του, αντιλήφθηκε πως ο καθένας έχει την δικιά του αλήθεια και όχι την αλήθεια της κοινότητας του. Στο Λονδίνο, «απελευθερώθηκε» όπως συνήθιζε να λέει. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η οικογένεια του δεν ήταν καθόλου απελευθερωμένη με οτιδήποτε δεν άρμοζε στα ήθη και τα πιστεύω της μικρής τους πόλης, και ειδικότερα ο πατέρας του που θεωρούσε την ομοφυλοφιλία αρρώστια του εγκεφάλου.

 «Και τώρα βρήκες να του το πεις που βρίσκεται σε κώμα.» τον επέπληξε πάλι η Άννα.
«Είμαι σίγουρος ότι θα το ξεπεράσει, είμαι σίγουρος ότι θα ξυπνήσει σύντομα...Ο λόγος που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση δεν είναι σοβαρός. “Έτσι δεν είναι μπαμπά;”» πρόσθεσε ο Γιώργος.
 «Γιατί το λες αυτό;» 
«Ξέρεις τι, νομίζω; Ότι εγώ είμαι η αιτία που ο μπαμπάς είναι σε αυτή την κατάστασή» 
 «Τι εννοείς;»
 «Την μέρα που έπαθε εγκεφαλικό ήταν η τελευταία μέρα του Όλιβερ στην Κύπρο».
 «Δεν το πιστέυω,» επενέβη ξανά η Άννα «σας είδε; Δεν συμφωνήσαμε ότι δεν θα κάνετε τίποτα στην Κύπρο.» Η Άννα ήταν η μόνη που ήξερε όλη την αλήθεια για τον αδερφό της, το Γιώργο. Κανένας άλλος δεν γνώριζε ότι ο Γιώργος ήταν ομοφυλόφιλος και κανένας δεν γνώριζε ότι ο Όλιβερ που φιλοξένησαν τις προηγούμενες μέρες σπίτι τους δεν ήταν απλά ένας συμφοιτητής του Γιώργου αλλά ο σύντροφος του και ο συγκάτοικος του τα τελευτάια δύο χρόνια στο Λονδίνο.  

«Δεν κάναμε τίποτα εκτός από μια φορά που νομίζω μας είδε και ο μπαμπάς.» συννέχισε ο Γιώργος. «Ηταν η τελευταία νύχτα πριν φύγει ο Όλιβερ και καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το μπαρ, μέσα στο αυτοκίνητο εγώ και Όλιβερ φιλιθήκαμε. Μετά από ένα τέταρτο με πήρε τηλέφωνο η μαμά, ότι ο μπαμπάς έπαθε εγκεφαλικό. Έκει που βρήκαμε τον μπαμπά, σωριασμένο δίπλα από τη μεταξωτή κουρτίνα, στο παράθυρο του σαλονιού που βλέπει στον δρόμο, εκεί είναι το μόνο σημείο που μπορει να δεί κανείς τα αυτοκίνητα στον δρόμο από το σπίτι.» 
 Η Άννα δεν απάντησε.. έμεινε σκεφτική να βλεπει τον μπαμπά με ένα λυπημένο ύφος και προσθεσε μετα απο λίγα δευτερόλεπτα σιωπής: «καλά λένε ότι το σώμα μας αντιδρά όπως αντιδρά για να μην τρελαθούμε. Ο καημένος ο μπαμπάς ίσως να προτιμούσε να πέθαινε παρα να μάθει τέτοιο πράμα για τον κανακάρι του».
 «Ναι, αλλά δεν είναι νεκρός βρίσκεται σε κώμα», πρόσθεσε έντονα ο Γιώργος, «όλα γίνονται για κάποιο λόγο! Εσύ δεν μου το έλεγες αυτό; Ότι μας συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Είμαι πεπεισμένος πως αυτό συνέβηκε για να προσαρμοστεί με την ιδέα ότι ο γιος του είναι γκέι.» 
«Γι’αυτό του κάνεις διαλέξεις για την σεξουαλικότητα εδώ και δύο μέρες;» 
«Ναι, γιατί άμα είναι να κρύβομαι και να προκαλώ τόση αναταραχή σε εμένα και στους γύρω μου, καλύτερα να πω την αλήθεια».
 «Τέλοσπαντων, τα λέμε μετά αυτά, έρχεται η μαμά τώρα!» τον διέκοψε η Άννα.
 «Θα της το πω και αυτής» είπε ο Γιώργος. Εκείνη τη στιγμή μπήκε και η μάνα τους, κρατώντας μία πλαστική σακούλα με μπισκοτάκια απο το ζαχαροπλαστείο. 
«Τι θα πεις και σε εμένα Γιώργο» είπε και τους ξάφνιασε και τους δύο. Ο Γιώργος και η Άννα πάγωσαν, δεν απάντησε κανείς. Η μαμά τους η κυρά Λουκία μια βετεράνος νοικοκυρά που η μεγαλύτερη της απόλαυση ήταν οι σαπουνόπερες στην τηλεόραση και τα φινάλε των ριάλιτι, είχε ένα παρακλητικό βλέμα που δεν σου άφηνε επιλογή από το να ομολογήσεις όλη την αλήθεια.
 «Μαμα είμαι γκέι» είπε απότομα ο Γιώργος. 
«Τι είσαι;» ρώτησε την ώρα που προσπαθούσε να τοποθετήσει τα μπισκοτάκια στο κομοδήνο δίπλα από το κρεβάτι του μπαμπά. 
 «Γκέι» 
«Μάλιστα» είπε αδιάφορα και συννέχισε την προσπάθεια της να βάλει τα μπισκοτάκια κάπου στο κομοδήνο. 
«Μαμά» επεναίβηκε η Άννα, «άκουσες τι σου είπε μόλις τώρα ο Γιωργος;» Η Μαμα γύρισε και την είδε ατάραχη χωρίς να καταλαβαίνει τι συνέβαινε.
 «Μαμα είμαι γκέι», επανέλαβε ο Γιώργος. «Ο Όλιβερ που έμενε σπίτι μας είναι ο γκόμενος μου.» Η κυρα Λουκία έμεινε και τους έβλεπε αποσβολωμένη, λες και δεν μπορούσε να συλλάβει και να επεξεργαστεί την συγκεκριμένη πληροφορία. «Ειναι ομοφυλόφιλος μαμά, πως το λέτε, πούστης», πρόσθεσε η Άννα έντονα. 
Και τότε η Κυρά Λουκία λές και της πέταξαν στο πρόσωπο ένα κουβά νερό, είπε έντονα «Τι πράμα; Σσσιωπή μην σας ακούσει ο μπαμπάς σας! Σιωπή. Ότι έχετε να μου πείτε, να μου το πείτε μετά στο σπίτι. Όχι τώρα,όχι εδώ, όχι μπροστά στον μπαμπά σας.»