Η απάντηση ενός "βαρβάρου".

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων.
Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω.
Ξέρω τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη.
Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.










Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θά 'ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα.








Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Aυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε, όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.










Το κείμενο είναι απόσπασμα από την απάντηση του αρχηγού των ινδιάνων Σκουάμις στον Πρόεδρο των ΗΠΑ όταν ζήτησε να αγοράσει τη γη της φυλής του το 1855.

Ουπς.. Είμαι ελεύθερος

Κήρυκες παντού, διακηρύττουν την μοντέρνα εποχή..
Φωνάζουν για τον ερχομό του καινούργιου ανθρώπου..
Και είναι γεγονός ο νέος άνθρωπος είναι ήδη εδώ, αν και πέρασε ήδη ένας αιώνας από το κάλεσμα του Νίτσε.
Βλέπουμε "υπερανθρώπους" ανάμεσα μας, ελεύθερους από ηθική και συναισθηματισμούς, έτοιμους να κατακτήσουν τα πάντα ζώντας μέσα σε μια απόλυτη ελευθερία.
Η νέα εποχή είναι εδώ και η ρητή προσταγή για την νέα γενιά είναι: απολαύστε ελεύθερα και επιλέξτε ακόμα πιο ελεύθερα...

Ο περισσότερος κόσμος όταν μιλάει για ελευθερία, νομίζει ότι είναι κάτι το εξωτερικό. Η πραγματική ελευθερία όμως είναι εσωτερική και δεν εξαρτάται από το περιβάλλον, ούτε από το νόμο, ούτε από τους ανθρώπους. Εξαρτάται μόνο από την σχέση του εαυτού μας με τον εαυτό μας...

Γαβριηλίας.

Η φωτογραφία είναι του Σωτήρη Γιαννάκη http://sotirisgiannakis.blogspot.com/

Πίθηκε!

Σηκώθηκε για πρώτη φορά στα δυό του πόδια για να αρπάξει εκείνο το δροσερό τσαμπί σταφύλι. Από τότε μέχρι σήμερα δεν άφησε καρπό για καρπό που να μην δοκίμασε. Κατάλαβε ότι στα δυό του πόδια μπορούσε να τα κάνει όλα καλύτερα.. Κατάφερε έτσι να φτάσει λίγο κοντύτερα στον ουρανό και από τότε ένοιωσε κάτι θείο να τον κατακλύζει.
 Από τότε πίστεψε ότι δεν είναι σαν τα υπόλοιπα ζώα που σέρνονταν στην γη ή περπατούσαν στα τέσσερα. Μόνο το πουλί ζήλευε που μπορόυσε να πετάει..

Ο άνθρωπος όμως χρησιμοποίησε τα δάκτυλα του και το μυαλό του όπως κανένα άλλο ζώο.. Δημιούργησε!
Έλεγξε τα πάντα.. Κατέκτησε τα πάντα. Κατάφερε να πετάξει.

Υπήρχε όμως ακόμα μια ανάγκη που τον καθήλωνε στα τέσσερα, μια ανάγκη που τον υπερέβαινε και σκληρά του υπενθύμιζε ότι δεν διαφέρει από τα άλλα ζώα. Η σεξουαλική του ανάγκη ήταν πάντα εκεί για να του θυμίζει την καταγωγή του.. Ένστικτα βαθιά χαραγμένα μέσα στο είναι του, υπενθύμιζαν την ζωική του φύση, λες και ήταν ρίζες ενός δέντρου που δεν το άφηναν να κινηθεί. Κάθε φορά που ερωτεύοταν έχανε τον αυτοέλεγχο του, κάθε φορά που έκανε σεξ έπεφτε στα τέσσερα. Ένστικτα ξεχασμένα, ξυπνούσαν και τον έκαναν να κουρνιάζει μέσα στους φόβους του.

 Ήταν ζώο όπως τα άλλα, μα φοβόταν να το παραδεχτεί..